Gövde bir kere yaşamaya başlayınca bu işe kendi kendine devam eder. Ama düşünce öyle değil. Düşünceyi ben sürdürür, ben geliştiririm. Varoluşmaktayım. Varoluşmakta olduğumu düşünüyorum. Şu varoluşma duygusu ne kıvıl kıvıl bir şey! Onu ben sürdürüyorum yavaşça. Düşünmemi durdurabilseydim... Çabalıyorum buna, başarıyorum. Kafamın içi dumanla doluyor gibi... ama işte yeniden başladı. "Duman... düşünmemek... Düşünmemek istemiyorum. Düşünmek istemediğimi düşünüyorum. Düşünmek istemediğimi düşünmemem gerek." Bitmek bilmeyecek mi bu?
Gövde, bir kere yaşamaya başlayınca, bu işe kendi kendine devam edip gider. Ama düşünce öyle değil. Düşünceyi ben sürdürür, ben geliştiririm. Varoluşmaktayım. Varoluşmakta olduğumu düşünüyorum. Şu varoluşma duygusu ne kıvıl kıvıl bir şey! Onu ben sürdürüyorum yavaşça. Düşünmemi durdurabilseydim... Çabalıyorum buna, başarıyorum.
Sayfa 151
Düşünceyi ben sürdürür, ben geliştiririm. Varoluşmaktayım.Varoluşmakta olduğumu düşünüyorum. Şu varoluşma duygusu ne kıvıl kıvıl bir şey!
Sayfa 151 - can yayınlaroKitabı okudu
Şu varoluşma duygusu ne kıvıl kıvıl bir şey!
İrkilerek ayağa fırlıyorum. Düşünmeni önüne geçebilsem hiç de fena olmayacak. Düşünceler her şeyde daha tatsızdır. Yaşayan etten bile tatsız. Uzanıp durular, bitmez tükenmezler ve insanın ağzında acayip bir tat bırakırlar. Sonra, düşüncenin içinde kelimeler var; tamamlanmamış kelimeler, eksik kalmış cümleler. Durmadan ger gelirler. "Bitirmem gere... Varolu... Ölüm... Bay de Rollebon öldü. Değilim... Varolu..." Böyle sürüp gidiyor, bitmek bilmiyor bir türlü. Bu hepsinden kötü, çünkü kendimi bu işe katışmış ve sorumlu buluyorum. Sözgelimi şu çeşit acılı geviş getirmeye benzeyen varoluşmaktayım yok mu, işte onu sürdüren benim. Evet ben. Gövde, bir kere yaşamaya başlayınca, bu işe kendi kendine devam edip gider. Ama düşünce öyle değil. Düşünceyi ben sürdürür, ben geliştiririm. Varoluşmaktayım. Varoluşmakta olduğumu düşünüyorum. Şu varoluşma duygusu ne kıvıl kıvıl bir şey! Onu ben sürdürüyorum yavaşça. Düşünmemi durdurabilseydim...Çabalıyorum buna, başarıyorum. Kafamın içi dumanla doluyor gibi...ama işte yeniden başladı. Duman...düşünmemek...Düşünmemek istemiyorum. Düşünmek istemediğimi düşünüyorum. Düşünmek istemediğimi düşünmemem gerek. Bitmek bilmeyecek mi bu?
İrkilerek ayağa fırlıyorum. Düşünmemin önüne geçebilsem, hiç de fena olmayacak. Düşünceler her şeyden daha tatsız. Yaşayan etten bile tatsız. Uzanıp dururlar, tükenmezler ve insanın ağzında acayip bir tat bırakırlar. Sonra, düşüncelerin içinde sözcükler var; tamamlanmamış sözcükler, eksik kalmış cümleler. Durmadan geri gelirler. "Bitirmem