Üşüyüp yorgun düştükçe yüreğim
Kendime görünmez sıkıntılar büyütürüm
Ne senin o dilsiz uzaklığın
Ne benim bu rezil gerçeğim...
-Şükrü Erbaş
Seni öpsem
Ve dünya kurulsa yeniden...
Koro halinde susuluyordu.ve yalnızca yüksek sesle konuşanlara inanır olmuştu insanlar .
İncelik yalnızlığa donuse donuse bitmişti .şiddetin coğrafyasında elbette gökyüzü lükstü. ..ve ancak yağmur yağınca animsaniyordu ...Şükrü Erbaş
Kadın;
rüzgarlı bir koru gibi sıyrıldı sisinden.
Eteklerindeki kederi ve yalnızlığı çırptı.
Saçlarını omuzlarından akıttı.
Boşluğu çerçeveleyen pencereye gidip
"yaşamak en büyük güçtür" yazdı,
camların buğusuna...
Şükrü Erbaş
Seni öpsem, gülse bir halk seni öpsem, yoksulluk utansa verdiği acılardan kırılsa her türlü korkunun kanadı.. Seni öpsem silinse alın çizgilerinden gam yürek kuytularından akşam.. Bir sonsuz yağmur yağsa aşkın kardeş bulutlarından aynı mutlulukla ıslansa dünya. ayrılığa kapanmasa kapılar odalar üzgün durmasa..
Şükrü Erbaş
Ömrüm
Ah benim ördükçe sökülen
Yakasız kolsuz hırkam…
Sayfa 7
