Bilerek mi yanına
almadın giderken
başının yastıkta
bıraktığı çukuru
Güveniyordum
oysa ben sevgimize
vapur iskelesi
ya da tren istasyonundaki
saatin doğruluğu kadar
Beni senin gibi
bir de annem terketmişti
ki göbeğimde durur
onun yokluğundan
bana kalan çukur
Üstlerinde yırtılmış eski elbiseler ve çürüyen etleriyle, mezarlarından kalkmış zombileri andıran bir yığın insan , gecenin karanlığında ağır ağır İstanbul a doğru yürümektedir.
Yüzlerini her ne kadar örtseler de , tenlerindeki yaralar dolunayın ışığında görülen bu insanlar , bir korku filminin sahnesinden çıkmış gibi İstanbul a yaklaştıkca