Kulaktan kulağa
Birkaç müşterinin yanlış şeyleri duyması yeter. Kulaktan kulağa oyununu biliyor musun? Biri ilk kişinin kulağına bir şey fısıldar ve laf kulaktan kulağa fısıldanıp son kişiye ulaştığında tamamen farklı bir şeye dönüşmüştür.
Sayfa 279Kitabı okuyor
İnsanlar yıllar sonra eskiden bulundukları yerlere döndüklerinde o mekanların hatırladıkları gibi olmadığını keşfederek yıkılırlar.
Sayfa 256Kitabı okuyor
Anlatılanların çoğu birinci elden bilgi değildi, insanlar birbirinden duymuştu. Hikayeler kulaktan kulağa geçtikçe değişir ve büyür.
Sayfa 250Kitabı okuyor
"Dün onu vurdum. Adını da o zaman hatırladım. Elbette zaten ölüydü. İlk kırklıktan sonra ölmüştü, 1919'la 1923 arasında. Öğretmendi ve o zamanlar kasabanın gençleri öğretmenleri ciddiye almazdı. Adamın yaptığı en büyük hata kovboylardan birinin kızkardeşine çıkma teklifi etmek oldu. Sanırım aklında öğle vakti piknik yapmak vardı. Kovboy onu başından vurdu. Ben de dün aynısını yaptım. Bir daha asla kimseyle konuşamıyacak."
Sayfa 237Kitabı okuyor
Ama bazen pes etmemek yeterli olmuyordu. En azından, uzun vadede
Sayfa 326
Belki de babalar bütün bu süreç kesinlikle kendi kontrollerinde olmadığı için bu kadar endişeleniyordu. Bir çiftin hayatlarındaki en önemli günlerden birinde olaylara yalnızca seyirci kalmakla yetiniyorlardı. Doğumun bütün acısını kadın çekiyor, koca karısına destek görevi dışındaki bütün sıkıntılardan paçayı kurtarıyordu. Ama bu erkekleri bir türlü tatmin etmiyordu. Ya da belki tamamen başka bir sebebi var.
Sayfa 203
"Değiştiremeyeceğin şeyleri sorun etme."
Sayfa 193
Bazıları hayata acı çekmek için gelirdi. Tarihte bunun sayısız örneği vardı. O zavallı insanların kaçta kaçı başlarına gelenlerden sonra, Tanrı'nın büyük planında bir haklılık payı olduğunu düşünebiliyordu acaba? Belki de yalnızca Tanrı uğruna şehit düşenler hallerine şükredebiliyordu.
Sayfa 121
Bazıları hayata acı çekmek için gelirdi. Tarihte bunun sayısız örneği vardı. O zavallı insanların kaçta kaçı başlarına gelenlerden sonra, Tanrı'nın büyük planında bir haklılık payı olduğunu düşünebiliyordu acaba? Belki de yalnızca Tanrı uğruna şehit düşenler hallerine şükredebiliyordu.
Sayfa 121
Boşuna dememişlerdi. En kötü yalanlar insanın kendine söyledikleriydi.
Sayfa 116