Gayipten dostum münevver.
Her aşk bir dehşet doğururdu Münevver, sen de beni doğurdun.
Ben bu hayatta hep azalmayı öğrendim,eksilmeyi öğrendim böyle parça parça azalarak bitmeyi öğrendim.
Hayat acımasız olunca hayatın karşısında köşesine çekilip dayak yiyen insanlar ya katil olur ya ölü.
Sırf bu yüzden sırtıma "ben ıslah ediciyim"yazdırdım hem de İbranice.
Çünkü bana atılan, göğsüme kafama isabet eden taşları toplayıp biriktirdim.
Oysa onları toplarken canımın acısına nasıl ağlıyordum görmeliydin.
Ama insanlar artık benim de taşlarımın olduğunu unuttu,sineye çekmek cümlesini attım zihnimden.
Artık biri için veya bir şeyler için boyun eğip susamazdım,zarar karşılıklıdır dedim kendi kendime.
Saçlarım çok yoruldu Münevver.
Şimdi eğer konuşabilseydin bana kadın haklarından, özgürlükten ve yarana neden merhem olmadığımdan bahsederdin,ama insan bazı şeyleri seçemiyor.
Hem direksiyonda Allah varsa hayatına nasıl yön verebilir ki insan ?
Gerçi bu yüzyıl kadere de pek inanmıyor.
Uyanır uyanmaz sana bunca şeyi neden yaptığımı sorgulayacaksın muhtemelen.
Ama uyanmana izin verir miyim bilmiyorum Münevver.
"Gözlerime yaşlar doldu ama kızgınlıkla onları silip attım. Ağlamaya başlarsam bir daha susamazdım."
Sayfa 268Kitabı okudu
Ağlamaya başlarsam bir daha susamazdım.
Sayfa 268Kitabı okudu
.. YasEm..
Konuşmazdım, susamazdım da... Daha doğrusu susmadan konuşmak olurdu: Tepeden tırnağa bir tek söz gibiyim.
Seni özlediğimi düşündükçe, gücünü yitirmiş bir derebeyi gibi yalnız hissediyorum kendimi. Sessizleşiyorum. Oysa konuşmayı nasıl da sevdiğimi bilirsin. Gece, en güzel uyku şarkılarını söylerken bile, susamazdım. Bilsen biraz sese nasıl da ihtiyacım var. Sadece biraz ses. Taşıyamıyorum bu yalnızlığı, oysa nasıl da çoğul yaşıyordum seninle her şeyi... Şimdi çıkıp gelsen, işte buradayım, desen. Kendimi iyi hissetmem için sadece gülümsemen bile yeter... Gel artık yalnızlığı sevmiyorum..🍷🌪
Ah Tanrım! Ne diye yazdım bütün o mektupları, caniyim ben, intihara teşebbüs ettim! Susamazdım sanki! Sanki illa ki saçmalamam gerekiyordu! Ne demeli ki! Ölüyorsun, paçavraya dönüşüyorsun, gurur senin neyine? Neymiş efendim ‘onuru inciniyormuş, kurtarması lazımmış!’ İntihara teşebbüs ettim ben!”
Sayfa 261Kitabı okudu
Bana "sus" diyorlar. Susamazdım çünkü vakit daralıyor, her şeyin kökü kazınıyordu. Muhammedî davetin binbir güçlükle yerleştirdiği tüm değer, inanç, hedef ve idealler değiştiriliyordu. Buna paralel olarak herkes zorba yönetimi altında daha çok dikkatli davranma gereği duyuyordu. Çarklar, sessizlik durgunluk ve boyun eğmişliğin yararına dönüyordu.
Hz. Hüseyin r.aKitabı okudu
Ben Senin Hayatından Gittim Oğlum
Sonra susmayı öğrettiler bana da.
Kalbim kaskatı bir buz.
Eskiden olsa ne çığlıklar atardım,
Kelimeler bile dilimde ağırlaştı, sustum.
Susmayı öğrenmişim hayret!
Yoksa söyleyecek tek bir cümlem bile mi yoktu?
Susmuş kadın gitmiş kadındır diyordu ya şair
Öyleymiş gerçekten.
Gitmeseydim susamazdım.
#Sevgili çok, çok sevgili Milena..
Konuşmazdım, susamazdım da... Daha doğrusu susmadan konuşmak olurdu: Tepeden tırnağa bir tek söz gibiyim...
Milena'nın son mektubu
Çok yalnızım, dilsizlerin yalnızlığına benziyor yalnızlığım, onun için hoş görün bu gevezeliğimi, dinliyecek birini bulunca boşalttım içimi, susamazdım daha. Hayır hayır, yazmam Frank'a, merak etmeyin, bir satır bile yazmam.
M.P
Sayfa 242Kitabı okudu
Seni özlediğimi düşündükçe, gücünü yitirmiş bir derebeyi gibi yalnız hissediyorum kendimi. Sessizleşiyorum. Oysa konuşmayı nasıl da sevdiğimi bilirsin. Gece, en güzel uyku şarkılarını söylerken bile, susamazdım. Bilsen biraz sese nasıl da ihtiyacım var. Sadece biraz ses. Taşıyamıyorum bu yalnızlığı, oysa nasıl da çoğul yaşıyordum seninle her şeyi. Şimdi çıkıp gelsen, işte buradayım, desen. Kendimi iyi hissetmem için sadece gülümsemen bile yeter... Gel artık yalnızlığı sevmiyorum.
''Üzüntü, özlem, yasama olan bu bağlılığımla nasıl çıldırmıyorum daha? Çok yalnızım, dilsizlerin yalnızlığına benziyor yalnızlığım, onun için hoş görün bu gevezeliğimi, dinleyecek birini bulunca boşalttım içimi, susamazdım daha.''
Franz Kafka
Affet...
Çok
yalnızım, dilsizlerin yalnızlığına benziyor yalnızlığım, onun için hoş görün bu gevezeliğimi, dinleyecek birini bulunca boşalttım içimi, susamazdım daha...
Çok yalnızım, dilsizlerin yalnızlığına benziyor yalnızlığım, onun için hoş görün bu gevezeliğimi, dinleyecek birini bulunca boşalttım içimi, susamazdım daha.
Seni özlediğimi düşündükçe, gücünü yitirmiş bir derebeyi gibi yalnız hissediyorum kendimi. Sessizleşiyorum. Oysa konuşmayı nasıl da sevdiğimi bilirsin. Gece, en güzel uyku şarkılarını söylerken bile, susamazdım. Bilsen biraz sese nasıl da ihtiyacım var. Sadece biraz ses. Taşıyamıyorum bu yalnızlığı, oysa nasıl da çoğul yaşıyordum seninle her şeyi. Şimdi çıkıp gelsen, işte buradayım, desen. Kendimi iyi hissetmem için sadece gülümsemen bile yeter. Yalnız ruhların kalıplarına sıkışmış sözler yazmak istemiyorum. Yedi cehennem, sekiz cennet olduğunu biliyorum. Bu yüzden, sırf bu yüzden seni bekliyorum. Yoruldum artık. Sözlerimi ayıklayıp, onlarla çoğalmak