Sonun Sonsuzluğu
1
Acı, bir ırmak gibi
Doluyor yüreğime
Bardaktan boşanırcasına ağlamak istiyorum
Beni artık ne çiçekler
Ne çocuklar kurtarır
Ne de o her gün
Yinelenen doğum.
Sayfa 7Kitabı okudu
Sonun Sonsuzluğu
acı, bir ırmak gibi
doluyor yüreğime
bardaktan boşanırcasına ağlamak istiyorum
beni artık ne çiçekler
ne çocuklar kurtarır
ne de o her gün
yinelenen doğum.
Ana-Beyit mezarlığının bir efsanesi, Juan-Juanlar’ın bozkırı işgal ettikleri çağlara dayanan bir hikâyesi vardı: Sarı-Özek’i işgal eden Juan-Juanlar tutsaklara korkunç işkenceler yaparlarmış. Bazen de onları komşu ülkelere köle olarak satarlarmış. Satılanlar şanslı sayılırmış, çünkü bunlar bazen bir fırsatını bulup kaçar, ülkelerine dönerek
Sayfa 142 - Ötüken
Oysa başkenti zapt edilmiş kalelerin ne hükmü olur ki artık?
Ama oldu. Yüreğimin suskun başkenti olarak kaldı bende.
İçimden geçen acının nehirlerinde boğuldum, cesedim bulunmadı.
Usta iși özledim, çırak işi ağladım.
Onun dünyasına dıșarıdan bakmak, içinde olmaktan daha bir huzur verdi belki.
Sayfa 167
CANDAKİ ERKEK - 2
Şuanı nasıl tasvir edebilirim bilmem
Her zaman sıradanlaşan meseleleri
Ben sevince kaçan sevmeyince havalara giren kadınları
Doğrusunu öğrenemediğim aksine üstüne binlerce katladığım yanlışları
Zoru görünce edebiyata kaçışlarımı karşılayacak güzel bir tasvir arıyorum
Lâkin zor bir şey değil ama yok, yok işte...
İçi çürümüş bir adamı kıyı köşeye
Fırtınadan Sonraki Dinginlik
Ne zaman böylesine uzak kaldı
acılardan? Boş bir sevinçtir,
geçmiş korkuların ürünü;
acıdan doğar bu tatlı yaşam.
Korkuyla sarsıldı bir an, korktu
ölümden her insani;
yaşamdan iğreneni bile.
Buz kezmiş, suskun ve solgun
insanlar terlediler yürek çarpıntısı içinde;
şimşeklerin, bulutların, rüzgarın
bizlere saldırdığını görünce.
Sayfa 102
Sonun Sonsuzluğu
i.
acı, bir ırmak gibi
doluyor yüreğime
bardaktan boşanırcasına ağlamak istiyorum
beni artık ne çiçekler
ne çocuklar kurtarır
ne de o her gün
Sayfa 287 - KırmızıKedi YayıneviKitabı okudu
HÜZÜN KOKULU AŞK
Hayatım boyunca çeşitli korkular yaşadım içimde. Hem de en acımasız olanlarını… Yine de kimseye söylemedim. Hiç kimseyle paylaşmadım, yaşadıklarımı. Daha çocukken o küçücük yüreğime korkunun her türlüsü yerleşti. O zamandan beri bu duyguyla iç içe yaşadım.
Bu yüzden de korkuyu içinde saklayan kişileri ben gözlerinden tanırım.
Onu
yaşmaya deyerese ölüm guzel
Yokluğun buz gibi soğuk
Uzaklardan bir ses olmanı isterdim, bir selam, bir nefes... 'Üşüme' diye seslenmeni isterdim... Bir el olmanı isterdim, bir kol... 'Özledim' deyip sarılmanı... En karanlık yerinde düşlerimin çıkıp gelmeni isterdim kınalı bir bahar gibi, umut ışığı olmanı isterdim hayatıma... Gelseydin ve yaslasaydım başımı omuzuna,
Sayfa 457 - özlem ve ölüm
..Benim Sevmelere Gebe Yıllarımdın Sen...
Düşünmediklerimiz, aklımıza gelmedikler ve de tahmin etmediklerimizdir asıl canımızı yakan...
O da olduktan sonra, bu da oluyormuş der, geçer gideriz ve onun da değeri bu kadarmış deriz daha sonra...
Duvara benziyor bu, O da yıkıldıktan sonra, ah, ah, ben ne yaptım deriz...
Ahlarla, vahlarla geçen zaman
Yeryüzünün Lanetlileri Kitabına J.P.Sartre Yazdığı Önsöz
1961 TARİHLİ BASKIYA ÖNSÖZ
Jean Paul Sartre
Kısa bir süre öncesine dek yeryüzünün nüfusu iki milyardı: beş yüz milyon insan ve bir buçuk milyar “yerli”. Birinciler “Söz”e sahipti, ötekilerse bu sözü ödünç almışlardı. Bu ikisi arasında aracı olarak hizmet veren satılmış kralcıklar, derebeyler ve tepeden tırnağa sahte bir burjuvazi vardı.