İçimden, yorganın altına kapanıp günlerce orada kalmak geliyor. Kimse bulamasın beni. Kimse konuşmasın benimle
Oysa insan en çok nefret ettiği şeyleri yapmaya meyilli
Reklam
Çünkü bize bir şeyden kurtulmanın en güzel yolunun onu yok etmek olduğu öğretildi hep. Başka bir şey bilmiyoruz
Biri hayatımın kumandasını eline almış, beni ağır çekimde oynatıyor.
Gerçe­ği kabullendikçe içinde bulunduğum duruma karşı ta­hammülsüzlüğümün arttığını hissediyorum. Yine de ay­nı plağı durmadan başa sarıyoruz.
Bu geminin batıyor olmasından kendini sorumlu tuttuğuna eminim. Bilmediği şey şu: O yalnızca bir kılıf , insanların yanlışlarına sığınabilmesi için güzel bir bahane ve bu geminin bir kaptanı yok, varsa da onu henüz kimse görmedi.
Reklam
İstersem yanılsamayla kaybolmuş gerçekliği bulabi­lirim. Ama içinde debelenip durduğum dönüşüm buna engel oluyor. İnsan istediği her şeyi yaşayamaz ama düş­leyebilir. Bunda anlaşılmayacak bir şey yok. Ben de ba­zen böyle avutuyorum kendimi.
Aramızda ölçülemez bir uzaklık vardı. İnadına hep yakın olmak istedim. Çabala­rım ezici bir kendini bilmezliğe dönüştü zamanla.
Seni garantilediğim gün ölsem gam yemem artık. Garantilemese keşke. Keşke ruhsuz bencilin teki olsa. O zaman belki hata yapma lüksü onda değil bende olurdu. Ama şimdi, bana adanmış hayatı yanlışlarının kalkanı.
Küskün bakışları üstümde, yazıklar olsun dercesine başını sallıyor.
Reklam
Söylesene, bir insan, bir insana baktığı gibi bir baş­ kasına nasıl bakabilir? Gözleri nasıl aynı sevecenlikle ona dokunabilir? Sanki karşısındaki yüz aynı yüzmüşçesine nasıl birbirine eş hareketlerle o tende gezinebilir? Söyler misin? Söyleyemezsin. Gücüm yetse etrafımı saran kaya­ları bir bir yuvarlardım üzerinize. Ama hiçbir şey yapma­dım. Siz de hiçbir şey yapmıyormuş gibi yaptınız.
Çünkü bana ne kadar sıradan, silik biri olduğumu hatırla­tıyordunuz. Belki de duygularımı olgunlaştıracak yolda, senden, hayatın her saniyesinde sahip olmak istediğim senden vazgeçmem gerektiğini, artık seni kaybettiğimi.
"Yalnız mısın," diye sordum. "Evliyim," dedi. "Evlilik yalnız olmaya engel değil," dedim. Gülüm­sedi, kadehini kaldırdı, beni sordu. "Ben hep yalnızdım," dedim, "çocukken bile, evdeki eşyalarla konuşacak kadar."
Soluğun soğuktu. Bakışlarında bilmediğim bir derdin var­dı bence. Bir pişmanlığın.
132 öğeden 1 ile 15 arasındakiler gösteriliyor.