Ne zamandır okumak istediğim bir kitaptı.Konusunu okuyunca biraz cayar gibi oldum. Yitirilen güzellikler ve insanın zalimliği beni çok yaralıyor. Diğer taraftan da ne kadar gözlerimi kapasam, ne kadar kulaklarımı tıkasam sonuç değişmiyor. İnsan her zaman insanın kurdu ve güzellikler elimizden kayıp gidiyor. Toprak betona, sadelik cafcafa yeniliyor. Ama Feride Çiçekoğlu bu gidişatı iki güzel aşkla beraber öyle sade, öyle içten anlatmış ki , iyi ki kitaplar var diyor insan. Güzellikler gitse de iyi yazarlar, iyi kitaplar onları bir yerden yakalıyor ve bize sunuyor. Anlatılar, yer kişi betimlemeleri yazarın mesleği gereği , hem gözünüzde canlandıracağınız kadar ayrıntılı hem de sizi sıkmayacak kadar az. Bu dengeyi de ancak hem mimar hem de sinemacı olan biri kurabilirdi. Kalemine sağlık..
