Su.
@sylvaion
in solis sis tibi turba locis.
19 okur puanı
Temmuz 2022 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Aptala kol da, bacak da gerekmez. Aptallığıyla doyurur karnını. Herkes sever aptalı, ayıp bir şey değildir aptallık. Ne demişler: Papaz da, yardımcısı da aptalsa, ayıp asla değildir...
Çocukluğumda kendimi, arıların balını bıraktığı gibi; sıradan, sade insanların her birinin ruhumu zenginleştiren bir şeylerini, yaşamla ilgili bilgilerini, düşüncelerini, deneyimlerini bıraktığı bir arı kovanı gibi düşünüyorum. Bu bal sık sık acı, kirli oluyordu, ama gene de her bilgi bir çeşit baldı.
Bir ağırlık çöküyordu üzerime, uzun süre karanlık, derin bir çukurdaymışım gibi geliyordu bana, bir şey görmüyor, duymuyordum, duygularım körelmiş, yarı ölü gibi oluyordu...
Okur Takip Önerileri
Beni bir gün unutacaksan bir gün bırakıp gideceksen boşuna yorma derdi boş yere mağaramdan çıkarma beni alışkanlıklarımı özellikle yalnızlığa alışkanlığımı kaybettirme boşuna tedirgin etme beni bu sefer geride bir şey bırakmadım tasımı tarağımı topladım geldim neyim var neyim yoksa ortaya döktüm beni bırakırsan sudan çıkmış balığa dönerim bir kere çavuş olduktan sonra bir daha amelelik yapamayan zavallı köylüye dönerim beni uyandırma.
Millet yararına imiş
Sırtımıza yüklenen yeni zamlar
Ya bilmiyorlar, zam nedir
Ya bizim milletten değil bu adamlar
Ölübelinin dağları kızgın
Köyleri viran
İnsanları insanlara kızgın
Avurtları çökük
Bakışları korkunç
Düşünceli ölübelinin insanları.
Toprak nankör değildir
Utandırmaz insanoğlunu.
Bizim, duvar örecek kadar gücümüz vardır ama, o duvarın içinde yaşayacak kadar gücümüz yoktur.
Belki, yaşadığını sandığı hayat bir rüyadan ibarettir ve uyandığı zaman o da bütün gerçekleri görecektir; ya da herkes uyumaktadır da onun yaşadıkları gerçektir.
Yahu, nedir bu bendeki esrarlı ısrar?
Aynı rüyaya dalarmış gibi tekrar tekrar,
Yüzyıllar seni her gördüğümde çıplak,
Yeşeren gözlerimden düşer oluyor bir yaprak...
Ellerindi ellerimden tutan
Ellerimdi ellerinden tutan...
Bıraktığı anda ellerimiz ellerimizi
Gökyüzüne vuracaktı gölgeleri ellerimizin
Kimbilir kaç martılar halinde...
Bir masada karşı karşıya
Seyrederken dudaklarını senin,
Dile gelmiş ilk Türkçeydik...
Henüz başlamış külrengi bahar,
Ne savaş, ne barıştık biz...
Bu dünyaya yeni gelmiş bir diyar
Manolyaya gece konmuş kumrular...
Bu millet uyuyor, azizim,
Dedi Arpacızâde Feyzullah Efendi
Hem de
uyurken esneyerek
Sırtımda çıplak
Islak nefesin
Bi gidip bi geliyor
Biz senlen yatmıyoruz ki
Yaşamıyoruz da
Hep yarışıyoruz
Sen mi ben mi
Önce kim
Ölümü öldürecek diye
