Ben mi yanlış anlıyorum arkadaşlar?
Allah rızası için birileri yanlış anlıyorsam.yardımcı olup düzeltsin!!!!
Kitap ne için var?
Okumak ne için var?
İnsan ne için var?
Okumak insanı/ kendini izole etmek midir?
Okumak insanla arana duvar kurmak mıdır?
Okumak insanın kendine ve hâliyle çevresine naif bir bakış, insancıl bir vasıf , empati yapabilme, çözüm sunabilme gücü katmıyorsa yazık değil midir onca zamana, paraya ve göze?
Okuduğunuz ve felsefe edindiğiniz (!) güzel şeylerin verdiği dersi önce kendi yaşantınıza yerleştirmeniz gerekmez mi? Hiç kimsenin mükemmel olmadığını, yaşamın zamana, mekâna ve ruhunuzun hazır olmadığına bağlı olarak sizi pişireceğine neden inanmıyorsunuz? Neden Binbir özgürlük vurgusu yapıp sonra bir taş oyuğuna saklanmış kuşlar gibi kendinizi hapsediyorsunuz? Hani kitaplar kanatlarınızdı?
YA HAKKINI VERİN, YA DÜRÜST OLUN!
Onca söz/ alıntı/ paylaşılırken ve bunu yine özünde insan için yaparken sizi insandan bu denli soğutan nedir? ( Yine insandır diyeceksiniz bir kaçınız)
Kendinize okuyun o vakit!
Sizi veya okuduğunuz bir kitabı, paylaştığınız bir yorumu, bir şiiri eleştirmenlerine dahi tahammülünüz yok!!!
Okumak niye o vakit!
"İNANIN BANA, SOKAKTAN DAHA DAHA BERBAT DURUMDA BURASI"
Asık yüzler yok belki ama, asık yüzlü paylaşımlar, mutsuz insanlar ve birbirine güvensiz bir topluluk var.
Hani kitap ufkunuzu, hayata bakışı, insanın özüne inmeyi sağlardı! Bu çelişkiniz neyin nesi?
İNSANDAN UZAKLAŞAN, KENDİNİ BULUR MU SANDINIZ?
Müslüman; itikadına göre "hoşgörülü" olmak zorunda. Yani barış temelli olmalı. Saldırgan bir tavır içine girmemeli. Tehdit etmemeli. Yakıp yıkmamalı. Öldürmemeli.
Demokrat (Solcu veya Kemalist): İdeolojisine göre "hoşgörülü" olmalı. Yani barış temelli olmalı. Saldırgan bir tavrı olmamalı. Tehdit etmemeli. Yakıp yıkmamalı. Öldürmemeli.
Şimdi, bu iki temel kavramı ve eylemlerini eleştirdiğiniz de, BATILlarını ortaya koyduğunuz da, çelişkilerini ve yanlışlarını kendilerine söylediğiniz de, - samimi olan ve gerçekten amacı HAKİKATİ görmek olanlar hariç- çoğunu "saldırgan, tehdit eden, yakıp yıkan, ötekileştiren, karalayan" bir tutum ve davranış sergilediklerini görürsünüz. Neden? Çünkü "put" haline getirdikleri değerleri var. Ellerinden alırsanız oynayacak bir oyuncakları kalmaz. Tek dayanakları savundukları hurafeler ve batıllardır. Birisi onlar üzerinden kendini korurken diğeri onlar üzerinden saldırır. Amacı "siz böylesiniz siz şöylesiniz" demek. Dertleri HAKİKAT değil. Yazı tura gibiler. Fizikteki vektör gibiler. Zıt yönde ilerler ama çıkış noktaları aynıdır. Şimdi ne oldu peki HOŞGÖRÜ? Hani demokrasi? Daha eleştirilmeye bile tahammülünüz yok. Gayet ölçülü, saygılı, batılınıza karşı ortaya HAKİKAT konunca sinirden deliriyor, yakıp yıkıyorsunuz.
Neden mi? Çünkü alıştınız. Çünkü bu sizin ekmeğiniz. Sizi besleyen damarlar bunlar. Ne diyordu Morheus; Sisteme öyle adapte olmuşlar ki, ellerinden almaya kalksan ölüm pahasına savunurlar. "birbirinizden başka rızkınız yok. birbirinizi yiyip tükeneceksiniz" Vesselam
albatroskral
Öyle hızlı hayatlar yaşıyoruz ki... Beklemeye tahammülümüz yok! Hatta bazen meyveye, sebzeye, otomobillere, yollara, şehirlere bile tahammülümüz yok!
Hele insanlara...
"Tüm bu karmaşada çocuğunuza tahammülünüz olması mümkün mü?" diye sorsam...
"Çocuğunuza tahammülünüz var mı?" İşte bu soru, YOK cevabını sürüklese de peşinden, aslında kendisi hiç sorulmamış olmayı dilerdi.
Çünkü tahammülünüz olmayan şeyi sevemezsiniz. (...)
Sevemediğinizi büyütemezsiniz, yaşatamazsınız.
Orhan Kemal çok şanslıdır..
"Sizinle yakından ilgilenmek istiyorum ... Yani kültürünüzle.. . Evvela Fransızca, sonra diğer kültür konulan üzerinde
düzenli dersler yapacağız . .. Tahammülünüz var mı?"
Sayfa 24Kitabı okudu
kırıcı davranışlarınıza bahane aramanızdan çok sıkıldım. bir tek siz üzüldünüz değil mi? bir tek sizin tahammülünüz kalmadı çünkü bu hayatta. bir tek siz güvenemiyorsunuz. bir sizin yaranız var. bir tek sizin derdiniz başınızdan aşkın. bütün bahaneler sizin olsun, siktirin gidin.
Nihilizm mi, Egoizm mi?
"Babalar ve Çocuklar" başlığını görünce ve daha içerik hakkında hiçbir bilgiye sahip olmayınca fırtınalı bir kuşak çatışması ve dramatik bir son bekliyor insan. Ya da tam tersi; toplumsal bir sınıf çatışması içinde iki kuşağın el ele verişi, hayat mücadelesi içinde olmaları ve mutlu bir son... 
Ivan Turgenyev bana göre hepsinden biraz biraz almış
