Erol Günaydın vatani görevi için Ağrı’nın Yukarı Biligan Köyü’ne atanır. Öğretmen olarak görev yapacağı okulun eksiklerini görünce, bakanlığa bir dilekçe yazar. Fakat eksikler tamamlanmaz. Bunun üzerine sanatçısı olduğu Dormen Tiyatrosu’nun sahibi Haldun Dormen’e bir mektup yazar;
“Patronum, bana yazın. Bana çocuk kitapları yollayın. Benim küçük vahşilerime yardım edin. Maarif hiç yardımda bulunmuyor, okulda hiç oturacak sıra yok. Sıra yapılması için on tahta verdiler. Kalemleri, defterleri hiç yok. Tebeşir yok. Galiba bu ay maaşı bunlara yatıracağım. Önlüklük siyah kumaş yollarsanız çok makbule geçecek. Burada bulmanın imkanı yok. Dağda geçecek günlerimi süsleyecek bu güzel gerçekleştirmek istediğim hayallerim. Muhtara söyledim, köylülerle çalışıp köyün yollarını düzelteceğiz. Baharda da köye ağaç dikeceğiz.
Patronum isteklerim çok oldu ama bunlar çok az paraya bakar. Çok özledim sizleri. Kendimi bu işlere vermezsem hiç günler geçmeyecek. Bitmeyecek...
Dağlar kadar büyüdü içim...”
Saygı ve rahmetle 🙏🙏💖💖
Yaşamaya mahkûm olmuş bedenim
Bilinmezlerle yaşayan milletim
Yok sayılan anadilim
Komplolara maruz milletim
Dağın neferinde uçuşan kuşlar
Özgürlük şialariyla bagirirlar
Kaybolmaya hapsolmuş halklar
Komploculara cevap olacak başkaldırıslar
Özgürlüğü almak isteyen kadın
Sokaklar sizin alanlara çıkıp bağırın
Elinde taş tahta ile saldırın
Yilmayi bilmeyen Kürt milleti
Hak verilmez hep alınır
Gün doğar, umut bize inanır
Şehitlerin yattığı yer baş kaldırır
Kürtlerin devleti özgürlükle tanışır
Bilmez Miyim Hiç...
Bilmez miyim hiç bütün bu sözler ne der ona
Bu sözler ve bu sözlerin içinde çırpınan uzaklıklar
Dolaşıyorum bir başıma, ortalıkta kimsecikler yok
Kıyılar da bomboş, kır yolları da
Soluğumu duyuyorum ara sıra, bir onu duyuyorum
Duymuyorum belki de, biliyorum yalnızca
Ayaklarımın altında yaban naneleri, kekikler
Yol kenarında bir kapı, tahta
Peki,
Ah be kıymetli çocukluğumuz...
ÇOCUKLUĞUMUZUN FUTBOL KURALLARI
1- Şişman olan her zaman kalecidir
2- Oyun sadece tüm oyuncular yorgunsa biter ( kural 5 hariç )
3- Hakem yok
4- Sadece faul ciddiyse penaltı olur
5- Topun sahibi sinirlenirse maç biter
6- En iyi 2 oyuncu aynı takımda oynayamaz O yüzden herkes kendi oyucularını seçer
7- Eğer en son seçildiysen bu küçük düşürücüdür
8- Sahadaki en iyi oyuncu top sahibiyle aynı takımda değilse maç çok geç başlar
9-3 korner bir penaltıdır
10-Hava kararmaya yakın maç berabere ise golü atan maçı kazanır maç biter.
11-Şut kalecinin boyunu aşarsa uzanamayacagı yere giderse gol sayılmaz
12-Tahta kaleler çok lüks sayılırdı iki taş koyup kale yapardık göz kararı gol sayılırdı
13-Caktirmadan kale kucultulebilir,
14-Abanmak yok,ayıp olur
15-Dur dur teyze geçsin
Yeni nesil çok şey kaybetti hemde çok şey......!
Belki top veya ayakkabı alacak paramız yoktu ama yemin ediyorum çok daha huzurlu, çok daha neşeli, çok daha güler yüzlü çok daha insandık ne istediğini bilen.
Eski bir insan olmak istedim hep, istiyorum da hâlâ. Lakin böyle ingiliz eskisi değil, modern antika falan öyle de değil, bizatihi bizim eskimizden.
Eski bir insan işte.
Ne varsa eski, nesi varsa eski.
Ruhuyla, kıyafetiyle, inancıyla, teslimiyetiyle, sabrıyla, zerafetiyle, kelâmıyla, sükûtuyla eski bir insan.
Naftalin kokulu bir ömür geçirmek
Bilmez Miyim Hiç
Bilmez miyim hiç bütün bu sözler ne der ona
Bu sözler ve bu sözlerin içinde çırpınan uzaklıklar
Dolaşıyorum bir başıma, ortalıkta kimsecikler yok
Kıyılar da bomboş, kır yolları da
Soluğumu duyuyorum ara sıra, bir onu duyuyorum
Duymuyorum belki de, biliyorum yalnızca
Ayaklarımın altında yaban naneleri, kekikler
Yol kenarında bir kapı, tahta
Peki,
Ulus Baker'le ilgili şimdilik son yazıdır. Keyifli okumalar...
KES KULAKLARI, GEÇİR SİCİME…
Ulus Baker’in babası Sedat Baker ruh bilimci bir doktordur. Kıbrıs savaşı zamanında çalıştığı hastaneye yaralı askerler tedavi edilmesi için getirilir. O sırada Ulus ise babasının yanında oturup, çocuk haliyle getirilen yaralıları ve tedavi sürecini
Eksildi kafamda tahta
Değil matah da yaşamak, gülüm
Bi' kurtulsa kuşum kafesten
Karılsa deste bi' daha
Sen seçtin, yazıldı yazgın
Olur mu dizgin o ata, anam?
Anlarsın, balık da kızgın
Halik de üzgün, yok hata
Rainer Maria Rilke
Birinci Ağıt
Kim duyar, ses etsem, beni melekler katından? Onlardan biri beni ansızın bassa bile bağrına, yiterim onun daha güçlü varlığında ben. Güzellik güç dayandığımız Ürkü'nün başlangıcından özge nedir ki; ona bizim böylesine tapınmamız, sessizce hor görüp bizi yok etmediğinden. Her melek ürkünçtür. Kendimi tutar bu yüzden, yutkunurum.
Bulunduğum şehirlerin birinde bir kolu olmayan, hamal vardı. Eşyaları üç tekerlekli, tahta bir arabayla taşıyordu. Sağ eli ve karnının sol kısmıyla arabayı iterdi.
4-5 sene boyunca arada bu insanı gördüm. Giysileri hep eskiydi. Saçları yağlıydı. Ayakkabısı eskiydi.
Bir Allah'ın kulunun bu adama doğru düzgün yardım ettiğini düşünmüyorum.
Arada yardım paraları toplanınca birçok kişi yardım ederdi. Yok şuraya yok buraya. Yok şu oldu yok bu oldu.
O insan o şekilde çalışırken kimsenin ona yardım etmeyip arada şuraya buraya yardım etmeleri tam bir iki yüzlülüktür, kibirdir... Şuraya buraya yardım eden çoğu insanın durumu budur.
Şu sıralar doğada ateş, toprak ve tahta olmasına gerek yok sadece SU olsun yeter....