"Bir şeyin 'tam üstüne bastım' ama bunun elimden kaçmayacağından emin değilim."
Sayfa 610Kitabı okudu
anne kapıyı aç
Anne kapıyı aç
Başkasının ziline bastım anne
Anne şu kapıyı aç
Düdük çalıyorum
Anne diye bağırıyorum duymuyor musun
Anne bu sesten hiç rahatsız olmuyor musun
Sen benim peşimden koşan kadındın.
Şimdi ben doğduğum köye kadar geldim
Nenemin oturduğu ev yıkılmış
Kırlangıçlar bile artık yuva yapmaya gelmiyor
Anne kapıyı aç
Başkasının ziline bastım
Faşizmin kurbanlarının baskılar karşısında gülmece duygularını
yitirmemeleridir asıl önemli olan. Oğlunun felâketinden önce Adnan
Cemgil'in davranışı bunun en parlak örneğiydi: Bir ara İstanbul Şehir
Tiyatrosu'nda figüranlık eden Adnan Cemgil'in asıl mesleği aktörlüktü bana kalırsa. Türk tiyatrosu büyük bir komedyen yitirdi, onun
Günün Pasajı
Vakit geçiyor. Gün akşama, akşam geceye dönüyor ve bütün bunlara kuşlar şahit, gök şahit, insan şahit. Yaşlanıyoruz. Sait Faik nasıl anlatıyordu İki Kişiye Bir Hikâyesi'nde, hatırlayın: "Kafa dediğin eskir, ihtiyarlar, ölür bile insan ölmeden." Sonra kalbini göstererek devam ediyordu adam: "Eskimeyen, eksilmeyen şey buradadır."
Veronika'nın Örtüsü/Dichter Şiirine Şerh
(Goethe Dichter/Şâir adlı şiirinde şöyle demektedir:
Ben ki mukaddes kitaplarımızdaki
O ulvî simgeyi, örtülerin örtüsü üzerine,*
O ilâhî sûretin basılması gibi,
Üzerime aldım da, bağrıma bastım, )
(Hans Memling'in tablosu:
Sayfa 358 - Senail Özkan'ın Açıklamaları
