"İSİMSİZ KADINLAR 2."
NOT: lütfen kopyalamayınız telif hakkı içerir!
Size yıllar önce tanıdığım ama hikâyesini henüz yeni öğrendiğim bir kadından bahsedeceğim. Bu kadınla bir mezarlıkta tanışmıştım. Ağlıyordu. Bir yakınını kaybetmişti sanırım. Yanına gittim ve baş sağlığı diledim. Yüzüme baktı, gülümsedi. Çok ama çok güzel gözleri vardı. İnsan gözlerine bakınca
Yağmur, seni bekleyen bir taş da ben olsaydım.
Her gönle nasip olmayan bir incelik ve hassasiyetle "Yağmur" adıyla taşıyor satırlara, Peygamberi;
Yağmur'un ölü tabiatı yeniden dirilttiği gibi Muhammed'in (sav) de ölü kalpleri dirilteceği umudunu taşıyor dizelerinde...
Yağmur'u yazmaya bir yolculuk sırasında başlıyordu 
Nurullah Genç ve yıllar sonra şu sözlerle dile getiriyordu hâlini:
Sen
Seni yolda görsem yoldan çıkardım
Masada gördüm masada kaldım
Ölenler için kullanılır bu tabir biliyorum
Öldüm desem yalan olur, belki aldandım
Tek başına olsak da ne kadar o kadar hayalciydik
Düşlere kalırsa işimiz tamam
Herkesin sevdası iki kişilik
Çıkmaz sokakların hangisi daha çıkmaz
Mümkünlerin hangisi daha mümkün
Kendimi şöyle bir
Ben bir şey yaptım...
Saçlarımı kestim!
Tamam 12 yıldır kesmediğim saçlarımı kısacık kestim.
Ama önce hayatta yaşadığım tüm zorlukları, acıları, anıları ve tüm olumsuzlukları saçlarıma yükleyip öyle kestim.
Sonra Hayata olan bağlılığımi sevgimi hevesimi dik durma çabamı, cesur yanımı saçlarıma yükleyip öyle kestim.
Daha sonra Yaşamla olan tüm bağları mı saçlarıma bağlayıp yaşamla aramdaki bağı kestim.
En sonda oturdum ağladım uzun bir süre.
Çünkü ben küçükkende öyleymişim biliyor musunuz annem anlatırdı. Önce Barbie bebeklerin saçlarını keser sonra uzamıyor diye oturup ağlarmışım.
SİRYA
Beklemek
Her gelmenin gelmek demek olmadığını, haliyle de her gitmenin aslında gitmekten sayılmayacağını daha bebeyken öğrenmiştim. İlk annem gitmişti benden. İki yaşındayken abiydim çünkü ve kardeşimin ona benden daha çok ihtiyacı vardı. Tamam dedim çaresiz, sıramı beklerdim. Ama sıra hiç gelmezdi. Çünkü sıranın bana gelecek gibi olduğu zamanlarda bir sürü kardeşim daha oldu. Öyle öyle büyüdüm işte...
Anladım hep durumu ve hak verdim anneme. Ne kızdım ne sitem ettim. Bekledim yine de... Dizimi masanın köşesine çarptığımda, mahalledeki çocuklardan dayak yediğimde, babam ilk tokatı attığında... İçime içime ağladım hep. İçime içime ağladım ve bekledim. Annemi bekledim. Koşup gelseydi annem, sarılsaydı bana, yapıştırsaydı kafamı göğsüne, ortalığı ayağa kaldırırcasına ağlardım. Ama annem hiçbirine gel-e-medi. Hep çok işi vardı çünkü! Öyle öyle, kimselere göstermeden içime içime ağlamayı öğrendim.
Demem o ki ben şimdi sana kalk gel demem. Beklerim hep ama gel demem. Diyemem. Çünkü öyle öğrendim. Canım çok yanıyor şu an. Eğer gelirsen, sarılırsan bana, yapıştırırsan kafamı göğsüne, ortalığı ayağa kaldırırcasına ağlarım. Ama gel demem. Diyemem. Öyle öğrendim çünkü. Öyle büyüdüm. Gelmezsen işi vardır derim. Oturur beklerim. Gelirsen ne iyi edersin. Gelmezsen bir şey demem. Beklerim...
Sayfa 333
Daha ne olsun be Sezen ruhuma tercümansın
Bu benim hayatım
Her saniyesine kefilim, tamam mı
İyi ki yaşadım, iyi ki sevdim, iyi ki ağladım, güldüm
Pişman değilim, düşe kalka yürüdüm de öyle büyüdüm
Acı söz demedim, haram ellemedim
Kul hakkı yemedim, daha ne olsun
