Etik açık seçik ve kutsal olmalıdır; bu kutsallık, bize vahyedildiği için değil, akıl nedeniyle de ona yaraştığı, Tanrı vahyi hakkında hüküm vermemizi sağlayan ilke olduğu için ahlak yasasına yaraşır; çünkü kutsallık en yüce, en yetkin ahlaksal iyiliktir, bunu hem kendi aklımızdan hem de kendimizden çıkararak, anlarız.
Yine de, bir tür dehanın işçi sınıfından kişilerde olduğu gibi, kadınlar arasında da var olmuş olması gerekirdi, diye düşünüyorum. Nitekim zaman zaman Emily Brontë ya da Robert Burns gibi pırıl pırıl ışıyan birileri çıkmış ve bir dehanın var olduğunu kanıtlamıştır ama bu asla kayda geçmemiştir. Yine de, ne vakit sindirilip susturulmuş bir cadı, içine şeytan girmiş bir hatun, şifalı otlar satan bir bilge kadın ya da çok hatırı sayılır bir adamın annesi hakkında bir yazı çıksa, heba edilen bir romancının, bastırılan bir şairin, sesini duyuramayan ve ünlü olamayan bir Jane Austen'ın ve Tanrı vergisi yeteneğinin ıstırabına dayanamayıp kafayı üşüten, çorak tarlalarda ve orada burada yüzünü şekilden şekile sokarak ve el kol hareketleri yaparak dolaşan bir Emily Brontë'nin izlerine rastladığımızı düşünürüm. Hatta imzasını atmamakla birlikte, sürüyle şiir yazmış olan Anonim'in de, çoğunlukla bir kadın olduğu gibi bir tahminde bulunmaya bile cüret edebilirim. Sanırım Edward Fitzgerald da, hikâyeli şiirleri ve halk şarkılarını yaratan, bunları çocuklarına mırıldanan ve yün eğirdiği uzun kış gecelerini o sayede avutanların kadınlar olabileceğini söylemişti.
Sayfa 65Kitabı okuyor
«Tanrı, ihtiyacım olanı ver ve o nedir bilmiyorum, yalnızlığım bir kuyu kadar derin ve kendim ve insanlar hakkında yanılmıyorum, bana utançta gel ve utanç bugün, utanç daima, ayaklarını, ayaklarının tozunu öperim, gözyaşlarıyla dağılmak istiyorum, derinliklerden sana sesleniyorum, gel yardımıma çünkü günah işlemedim, derinliklerden sana sesleniyorum ve cevap vermiyorsun ve umutsuzluğum çöl kumları gibi kuru ve tereddüdüm beni boğuyor, aşağılıyor beni, Tanrı, bu yaşama gururu susturuyor beni, hiçbir şey değilim, derinliklerden sana sesleniyorum,…»
Sayfa 169
Bu cellatlar çok iyi yürekli insanlar!
Dikkat spoiler içerir!
Victor Hugo tarafından yazılan 
Bir İdam Mahkûmunun Son Günü kitabı, adındanda anlaşılacağı üzere bir mahkumun giyotinle (çok lüks bir idam aracı!) idamından önce, son zamanlarındaki iç dünyasına götüren bir kitap.
Kitap, idam cezalarının kaldırılmasına yönelik kısa bir tarihçe içeren önsöz ile başlıyor, daha sonra mini bir tiyatro (trajedi hakkında
Romalılara yazdığı mektubunda (7:21-4) Aziz Paulus şöyle der: "Benim ruhsal varoluşum Tanrı Yasası'ndan zevk alır. Fakat bedenimde işleyen farklı bir yasa görüyorum. (...) Beni bedenimde işleyen günah yasasının tutsağı yapıyor." Beden hakkında bu tür bir dinsel karalama, Dadacı ve Gerçeküstücü sanatta 'bastırılmışın [şiddetli bir] geri dönüşü'nü oluşturur.
Sayfa 159Kitabı okudu
Tekfirde hudut bilmeyenlere!
"Haksız yere bir Müslüman'a kâfir damgası vuran kişinin suçlaması kendine döner." (Buhari, Müslim)
Allah kullarından, başka bir insanın Müslüman olup olmadığı hakkında fikir yürütmelerini istememiştir. Allah'ın hükümlerini önemsemeyerek, yorum yapmakta ve yargılamakta ısrar eden, bir insanı afaroz etme gücüne sahip olduğunu sanan bir kişi aslında Allah'ın yanında kendisinin de küçük bir tanrı olduğunu
söylemektedir. Bir başkasının Müslüman mı yoksa gerçekten bir kâfir mi olduğunu düşünmeden böyle cüretkar iddialarda bulunan kişi kâfir olma tehlikesiyle karşı karşıya gelir.
Ben onu, Han'a gerçekleşmeyecek şeyler hakkında söz vermemesi; zira ilk yalanın müteakiben daha kötü yalanları beraberinde getireceği konularında uyardım. Ayrıca Tanrı'nın yalana, iki türlü ve kurnazca konuşmalara ihtiyacı olmadığını belirttim..
Sayfa 139 - Kronik KitapKitabı okudu
Tanrı'nın ve dinin, yaşamlarında herhangi bir rolü yok. Hristiyan olarak kabul edilir ve kendilerine de öyle derler ama ne Mesih ne de O'nun öğretileri hakkında fikirleri vardır.
Sayfa 182Kitabı okudu
