Öykülerin hepsi güzeldi:)) Ben en çok "Yedi kat" öyküsünü beğendim. Öykü de "Ölüm" kavramına karşı göstermesi gereken ciddiyeti göstermeyen bir adamın nefes kesen bir süreçle ölümle nasıl burun buruna geldiğini anlatıyor.
192 syf.
10/10 puan verdi
·
Liked
Kitap toplamda yirmi iki öyküden oluşuyor ve içinde beğenmediğim bir öykü bile yok... Fantastik ve eğlenceli bir dille yazılmış. Yer yer günümüz insanının hayata bakış açısına dokundurmalar sezdim, dikkat edebilenler için çok güzel detaylardı.
Böyle okurken zevk alayım sıkılmayayım tarzında bir kitap arıyorsanız tam size uygun bir kitap! En beğendiğim öyküler: Pelerin, Ama Yine de Kapı Çalınıyor, Yedi Kat ve Fareler oldu.
----------SPOİLER----------
Ama Yine de Kapı Çalınıyor öyküsünde günümüz insanlarının o "mükemmel hayatlar"ına leke sürmemek adına ölümü göze alışı anlatılıyor. Massigher'in "Sizin başınıza tatsız şeyler gelmez değil mi? Böyle şeylerden söz etmeyi kabalık sayıyorsunuz değil mi? Yapmacıklı dünyanız hep yadsıdı bunları değil mi?" diyerek evin annesi olan Maria Gron'a sitem etmesi de bu söylediğimi kanıtlar nitelikte diye düşünüyorum.
Pelerin öyküsü beni çok etkiledi. Annenin oğluna merhameti, sürekli bir şeyleri sorması, onu merak etmesi... Çok gerçekçi geldi. Sadece okumak değil gibiydi, hissetmekti işte. Öyküyü bende farklı yapan da çok gerçek olmasıydı.
Yedi Kat ise Giuseppe Corte isimli karakterin ölümü kabulleniş ve hatta kabullenemeyiş süreci anlatılıyor. Karakterin ölüme direnişi, -birinci katta olmasına rağmen- hala sağlıklı olduğu konusunda diretmesi pes artık dedirtti. Galiba hayatta da böyle yedi kat olacak. Zaman içinde ve sanki hiç ölmeyecek gibi...
----------SPOİLER----------
Dino Buzzati kesinlikle şahane bir yazar. Bu kitaptaki öykülerin sadeliği ve vuruculuğu kimi zaman soyutluğu insanı şaşkına çevirebiliyor. Baktığınızda pek de ilgi çekici gelmeyen öyküyü genel anlamıyla düşündüğünüzde bir şaşalıyorsunuz. Çünkü o burun kıvırıp küçümsediğiniz yazın aslında çok güzel şeyler anlatmakta. Benim hayran olduğum bir kitap oldu.
Kafka'dan esinlenmiş ama kendine özgü olağanüstü bir taşlama ve mizah anlayışı olan Buzzati'nin kısa olmalarına karşın bir o kadar da fazla şey anlatabildiği, insanın zayıflıklardan garipliklerine - bir çok şeye değindiği, bir birinden eğlenceli, tek solukta okunacak hikayeler kitabı. Yer yer üzülüp, yer yer kakaha atacağınız türden bir kitap.
1960'lı yıllarda Milano'nun hali vakti yerinde, orta yaşlı bir erkeğin üst sınıf erkeklerin takıldığı bir genelevde henüz reşit olmamış bir balerin ile tanışır. Hiç ihtimal vermese de kızı yaşındaki kıza aşık olur. Kızın kendisini kullandığını, maddi manevi sömürdüğünü bilir fakat kendisine mani olamaz. Orta yaşlı bir erkeğin düşebileceği en zavallı durumlara düşen karakterimizin kendisini devamlı sorguladığı bir kitap. Dino Buzzati'yi ben çok severim. Tanrı'yı gören köpek kitabı efsanedir bana göre, bu kitabı bir tık altında kalmış sadece. Yine de okuması zevkliydi.
her hikayede insanın aciz bir tarafından tutup kendi eliyle kendini manasızlığa iten insanı anlatıyor. hepimizin zaman zaman yaptığı şeyleri bakış açısına göre belki abartılı bir dille belki de aslında hiç abartmadan olduğu gibi aktarıveriyor. kendine gel demiyor ama kendine gel diyor.
*kitabın sonuna yaklaştıkça ilk hikayeler de kapılarını daha çok aralamaya başlıyor.