.. İnsanlar sanki uyurgezer gibi yaşıyorlar hayatlarını. Önemsiz şeyleri kafaya takıyorlar. Şöhret ve para istiyorlar, diğerlerini kıskanıp hicbir önemi olmayan şeyler için büyük mesafeler katediyorlar. Anlamsız hayatlar sürüyorlar. Yiyor, uyuyor ve kendilerini meşgul edecek sorunlar icat ediyorlar. Asıl olanı unutup geçici olana takılıyorlar...
"Bazen hayat bana değersiz, önemsiz geliyor. Öleceğim ve insanlık beni hatırlamayacak, insanlık ölecek ve evren onu hatırlamayacak, evren ölecek ve sonsuzluk onu hatırlamayacak. Bizler zamanda kaybolup giden kıymetsiz toz zerreleriyiz."
Mantık açısından en ilginç ve akla en yatkın iddia Platon ve Aristoteles tarafından ortaya atılmış, Aziz Aquinali Thomas tarafından geliştirilmiş ve Leibniz tarafından da son şekli verilmiştir. Fikrin temelini formüle etmek zor değildir. Fizik ve günlük yaşamdaki tecrübelerimizle her şeyin bir sebebi ve sonucu olduğunu, bir olayın sonucunun diğerinin sebebi olarak bunun sonu gelmez bir şekilde devam ettiğini biliyoruz. Şimdi de geçmişte yaşanmış tüm olayların sebebine bakacağımızı varsayalım. Eğer evrenin bir başlangıcı varsa bu döngünün de bir başlangıcı olması şarttır, değil mi? Sonuçlardan geriye doğru giderek evrenin yaratıldığı ve bizim Büyük Patlama dediğimiz ana ulaşırız. Peki, buna neden olan neydi? Makineyi ne harekete geçirdi? Büyük Patlama'ya ne sebep oldu?
"Tanrı'nın bir bilgisayar olduğunu mu söylüyorsun?"
"Tüm zekâ öyledir zaten," diye cevap verdi tarihçi kibirli bir ifadeyle. "Fizikçi ve matematikçiler bana bunu öğrettiler." Şakağına vurdu. "Zekâ, hesaplamadır.İnsanlar bir tür biyolojik bilgisayardır.Bir karınca basit bir biyolojik bilgisayardır, biz sadece biraz daha karmaşığız."
"Sence de bu tanım biraz abartılı değil mi?"
Thomas tekrar omuz silkti. "Eğer istemiyorsan ona büyük evrensel bilgisayar demek zorunda değilsin. Ona.... ne bileyim mesela yaratıcı zekâ, büyük mimar, yüce varlık gibi canın ne istiyorsa diyebilirsin.
İsmin bir önemi yok. Önemli olan hepsinin kökünde zekânın olması."
Sayfa 545