Tanrı'nın ölümünün ardından bizi ancak arzunun ölümü kurtarır.
Tanrı'nın dünyaya aşkın olduğunu iddia etmek, onun dünyaya ihtiyacı olmadığını ve dolayısıyla ona dönük hiçbir nevrotik sahiplenicilik göstermediğini söylemektir.
Tanrı'ya inanmamak, genelde sanıldığından daha zahmetli bir iştir. Tanrı, tam selametle uğurlandı denilirken şu ya da bu kılıkta tekrar sahne almaya her daim meyillidir.
Hakikat çirkinliktir, güzellik değil.
Yurttaşlar, hiçbir duygu beslemedikleri bir ahlaki ya da siyasal yasa önünde diz çökmezler.
Din ya çok dünyevi ya da çok uhrevidir; ya bu dünyanın mantığının suç ortağıdır ya da ondan çok kopuktur.
Kadiri Mutlak'ın müdahalesi olmadan da yürüyebilen akılcı bir dünya, ironik bir şekilde, keyfi ve akıldışı bir Tanrı'ya mahal verir. Gerçeklik ne kadar saydamlaşırsa, yaratıcısı da o kadar nüfuz edilemez görünür.
Bir insan her tür dürtüyle cinayet işleyebilir; fakat muazzam ölçekteki cinayetler neredeyse her zaman fikirlerin bir sonucudur.
Halkın kolay kandırılır oluşu, egemenliğinizi sürdürmenize yardım edebilirdi; fakat aynı zamanda yönetiminizi temellendirmeyi arzuladığınız değerler için bir utanç kaynağıydı.
Zenginler ve fakirler için farklı birer Tanrı olmalıdır. Bir yanda kibar bir aşk ve adalet dini, bir Yüce Varlığa tapınma vardır; öte yanda kara cahil, kana susamış papazlar kültü.