İşin tuhaf yanı bu sefer ağlamıyordum. Ne kadar istesemde akmıyordu gözyaşlarım. Sanki ruhumun rahatlamasına bile izin vermiyordu bedenim, sadece o saf acıyı hissettiriyordu...Bu kez sadece ruhumda değil, bedenimde o acıyla kavruluyordu. Bense akmayan gözyaşlarımla ve o tarifsiz acıyla sadece sustum...
Yalnızım! Bunca acı tek bir söze Nasıl sığabiliyordu? Aldım o sözü ellerinizden saplayıp kalbimi onunla parçaladım! O söz ki rengi yarım kalmış umutların tarifsiz esmerliğine kaçıyordu. O söz ki saplandıkça kalbimin her parçasına yüzünüzü yeniden çiziyordu!
Benim bayrağım bile tarifsiz bir türküdür!
Anamın TürküleriKitabı okudu
... "ben basamak basamak, insana dair olanın içimdeki derinliklerine indim; bu sessiz yolculukta tarifsiz bir yalnızlık içindeydim; üstüme sadece aniden aydınlanan bilincimin parlak meşalesinin ışığı düşüyordu."
Sayfa 36 - Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları, Stefan Zweig, çeviri: İlknur İgan, 29. Basım
Sözde adalet mekanizmasının tamamına karşı tarifsiz bir tiksinme duymaya başlamıştım.
Bazı şeyleri unutamıyor işte insan.
Ne boğazında düğümlenen sözcükleri, ne vedalaşamadan ayrıldığı insanları, ne şimdiki aklım olsaydı dediği geçmişini ve ne de düşündükçe ben bunu nasıl yapmışım dediğin içini kavuran pişmanlıklarını.
Hayat bazen doğru kararlar için anlık fırsatlar sunuyor, bazen de atamadığın her adım için sonu gelmez pişmanlıklar. Ve şu zamanda ne kadar uzun sürerse bir iyilik hali, bende bir o kadar iyiyim işte.
Dallardaki meyveleri, yoldaki birkaç papatyayı görmese gözüm, inan haberim bile olmaz yazdan ve bahardan.
Yalan değil, çoğu zaman keyif alamıyorum bu hayattan.
Bir kaç defa, kaçıp gitmek de istemedim değil aslında.
Ama yeni başlangıçları ve o bilindik sonları kaldıramaz artık diye yüreğim, vazgeçtim.
Senin anlayacağın, bazı şeyler için fazlasıyla yorgun ve üşengeçim.
Ama gözlerim ne zaman huzur çekse ve bir bardak çayı içim, atıyorum kendimi yalnızlıklar diyarına.
Katlanılması zor boş muhabbetlerden, samimiyetini yitirmiş yüzlerden daha iyi geliyor bana, bu suskunluk, bu yalnızlık.
İçimde tarifsiz bir ağırlık var.
İster adına tükenmişlik de, ister karamsarlık.
İster yorgunluk de, ister huzursuzluk.
Bu aralar böyleyim işte.