İbn-i Kesir der ki: Doktorlar, işkencelere uğramış imamın yanına geldiler. Yarı ölü haldeki mübarek vücudu tedavi etmeye başladılar, tükenmek üzere olan ruhu tekrar geri döndü. Allah şifa verdi ve bir müddet daha yaşadı. Baş parmakları soğuktan sızlıyordu. Tüm bunlardan sonra, nasıl bir tavır takındı biliyor musunuz? Bidat ehli hariç, kendine eziyet eden herkese hakkını helal etti. Şu âyeti kerîmeyi okuyordu: "Affetsinler ve hoşgörsünler. Allah'ın sizi bağışlamasını sevmez misiniz?" (120).
Şöyle diyordu: "Senden dolayı müslüman kardeşinin eziyet görmesinin sana ne faydası olur?" ve Rabbu Zülcelâl'in şu sözlerini okuyordu: "Kim affeder ve ıslah ederse (dirliği kurup-sağlarsa) artık onun ecri Allah'a aittir." (121).
Kıyamet gününde, münâdi bağıracak: "Ecri Allah tarafından verilecekler kalksın. Affedenler hariç, kimse kalkmayacak." Rasûlullah'dan (s.a.v.) şöyle rivayet edilir: "Allah (c.c.) yaratılanları toplayınca, bir münâdi şöyle nida edecek: Sevap sahipleri neredeler? Rasûlullah buyurdu ki: Çok kolay bir şekilde bazı insanlar kalkacak ve hızlı bir şekilde cennete doğru yola çıkacaklar. Arkalarından melekler yetişerek ve diyecekler ki: Sevabınız nedir? Cevap verecekler: Bizler zulmedildiğinde, sabrettik. Kötülük yapıldığında, hoşgörü ile karşıladık. Onlara denilecek ki: Girin cennete! Amel edenlerin mükâfatları ne güzeldir!" Bu, hoşgörü ve sakınmanın mükâfatıdır. Ayrıca tarih, doğuda ve batıda böyle seçkin kimselerin asaletine ve yüceliğine şahittir. İnsanların çokluğuna rağmen, böyle kimseler ne kadar az.
Müslümanlar, İslâmiyetten hız ve ilham alarak Müslümanca hareket ettikleri her devirde Hıristiyanlık dünyasını geçmişler, bugün Avrupa menşeli sandığımız birçok buluş ve icada öncülük etmişlerdi. İslamiyet bedevi Araplardan dünya örneği medeni bir millet çıkarmıştı. Türkler İslamiyetle müşerref olduktan sonra sürekliliği olan mükemmel devletler kurmuşlar, büyük fetihler yapmışlar, ilme ve ilim adamına sonsuz değer vermişler, hatta kilise zulmünden kaçan Batılı ilim adamlarına da sığınak olmuşlardı. Tarih buna şahitti:
"Tarih şahittir ki, ehl-i İslâm ne vakit dinine tam temessük etmiş ise o zamana nispeten terakki etmiş, ne vakit salabeti terk etmişse tedenni etmiş."
Bir halkın, bir milletin başına gelebilecek en kötü şey felsefi, ilmi ve edebi sessizliktir. Tarih şahittir ki, kitapsız ve kütüphanesiz milletler ve halklar zamanın gerisinde kalıyor. Yavaş yavaş halkların ve kültürlerin içinden silinip gidiyor. Ancak kitap ve kütüphane sahibi olan halklar hem birlikteliklerini korur hem de gelişmelere öncülük edebilirler.
Sayfa 14
- NEFSİN LEZZETLENMESİ VE SEVGİ...
İnsânî ilişkilerde sevgi idrâkî gerektirir. Sevdiğin şeyin veya insanın mahiyetine dair bilgi eksikse, sevilen şeyin kendisinden çok, onu sevmek vesilesiyle nefsin lezzetlenmesi söz konusu olur.
Peki nasıl olabilir? İdrâk etmenin ne mânâya geldiğini idrâk etmeden, deliler gibi “seviyorum”: liderimi, şeyhimi, babamı vesaire…
Umumiyetle öyle olduğu zannedilir; zan hakikat belirtmez.
Tarih boyunca bunun nice misâlleri vardır: İsa Aleyhisselâm’ın hain havarisi; Allah Resûlü’ne itaatsizliğin sembolü Salebe bin Âmir ve benzerleri…
Günümüzde de bu tür hâdiselerin cereyan şekli genellikle şöyledir: Bir adam liderine, şeyhine, hocasına ihanet eder… İhanet kötü bir şey olmakla birlikte, hâdise tetkik edildiğinde anlaşılır ki, ihanete muhatap olması gereken aslında lider(!), şeyh(!), hoca(!) imiş. Yâni “ahmak avlamaya memur” bu tipler, başta insanları kandırmayı başarır; işin suyu çıkınca ortalık sallanır… Herkes, kendi çevresinde ve sosyal şartları çerçevesinde bu tür hâdiselere şahittir.
2014
Tarih şâhittir ki Kur'ân ve Sünnet'in gösterdiği istikamette mânevî haslet ve fazîletlerle donanmış şuurlu bir nesil yetiştirenler, asırlar boyunca hayâtiyetlerini devam ettirerek âbâd olmuşlardır. Din, vatan ve bayrak emânetleri de böyle îmanlı nesillerin omuzlarında şerefle taşınarak günümüze kadar gelmiştir.
