Bir kişi diğeriyle takılır, öbürü onlara yazılır, diğeri hepsine yapışır, grup oluşur, diğer bir grupla birleşip kalabalık çeşit yaparlar. Hepsi güzeldir, gözleri parlaktır, güzelleşmiş de
Sayfa 16 - Can Yayınları, 5. Basım
Çekin eline geçtiği sabah Martin, "Maria, bu öğleden sonra saat ikide benimle bir yere gelmeni istiyorum," dedi. "Ya da şöyle yapalım, saat ikide 14. Sokak ile Broadway Caddesi'nin köşesinde buluşalım. Seni orada bekleyeceğim.”
Belirlenen saatte orada olan ve sahip olduğu zihni kapasite sayesinde içinde bulunduğu gizemin tek ipucunun ayakkabı olduğunu çıkaran Maria, Martin onu ayakkabıcının önünden geçirip bir emlakçıya soktuğunda hayal kırıklığından ötürü belli bir şaşkınlık geçirdi. Ondan sonra olanlarsa belleğinde sonsuza kadar bir rüya olarak yer edecekti. Martin'le konuşan iyi giyimli beyefendiler hayırhah gülümsemelerle kendisine baktılar; daktilo tıkırdadı; azametli bir belgenin üzerine imzalar atıldı; Maria'nın ev sahibi de oradaydı, o da imza attı ve yanlarında o olduğu halde hep beraber dışarı çıktılar. Her şey bitip kaldırımda yürürlerken ev sahibi ona şöyle dedi: "Hadi bakalım Maria, bu ay bana yedi buçuk dolar ödemene gerek kalmadı."
Maria konuşamayacak kadar afallamıştı.
"Önümüzdeki ay da, sonraki ay da ödemeyeceksin."
Birbiriyle bağlantısız kelimelerle, sanki kendisine büyük bir iyilik yapıyormuşçasına teşekkürler etti ona. Ancak Kuzey Oakland'a, eve dönüp kendi gibilerle konuştuktan, Portekizli bakkalın konuyu deşmesine izin verdikten sonra onca yıldır oturduğu ve yine onca yıldır kirasını verdiği o küçük evin artık kendisine ait olduğunu tam olarak anlayabildi.
Ütopya gerçekleşti; tüm ütopyalar gerçekleştiği halde, tuhaf bir şekilde, sanki gerçekleşmemişler gibi yaşamayı sürdürmek gerekiyor. Ama madem bu ütopyalar gerçekleşti ve bunları gerçekleştirme umudunu artık taşıyamayacaksak, yapabileceğimiz tek şey, bitip tükenmez simülasyonlar içinde onları hiper-gerçekleştirmektir. Çoktan arkamızda bıraktığımız, ama yine de bir tür kaçınılmaz umursamazlık içinde yeniden üretmemiz gereken ideal, düş, görüntü ve hayalleri sonsuz biçimde çoğaltarak yaşıyoruz.
Allan Ginsberg
Samsun'a Çıkmak'la Beyoğlu'na Çıkmak arasındaki fark kadarız sanki; cephede asker, masada alkol var. 'Komünist ve kapitalist götdelikleri karman çorman bi duruma düştüğünde hani çomaklanınca Doğru Kişi ya tutuklanır ya soyulur ya da kellesi vurdurulur, /ama Kabir gibi değil, mavi göğün sağlığına bi selamdır Doğru Kişinin öksürüğü, sigaradan tabii, bulutların üzerinde pasparıldık günışığında." diyor ya Allen Ginsberg, sırf alternatif değil, aslında gitgide sıradanlaşmayı seven yanlarımızın da ağrıdığı yerlerde, siyasetin bitip yeniden siyasetin başladığı öğrenci masalarında, sokaklara dökülmemiş, sokaklara dökülürken militan mı, çöp mü olacağını baştan kestirememiş kafası karışıkların masalarında ortak simge gibi duruyor tek bir sigara paketi: Winston. Bazen yumuşak, bazen kutu. Bazen kenarları yumuşatılmış sohbetler, bazen matematiksel keskinliklerle can yakma hevesli saptamalar. Kimse memleketi de kurtarmıyor artık; kendini kurtarma hesabında.
Gelecek Kaygısı Tekrardan Yükleniyor
Kırk yaşında işsiz kalmış bir süpermarket
kasiyeri, olur da insanüstü bir çabayla kendini insansız uçak pilotu olarak
yeniden yaratabilirse, bu insanın bir on sene sonra kendini yine yeni baştan
yaratması icap edecektir çünkü o süre zarfında insansız uçakların uçurulm asında da muhtemelen otomasyona geçilecektir. Bu gelip geçicilik yüzünden
sendika kurmak ya da işçi haklarını güvenceye almak daha da zorlaşacaktır.
Şimdi bile gelişmiş ekonomilerdeki çoğu yeni meslek güvence altına alınmayan geçici işler, serbest meslek ve tek seferlik projeler sınıfına giriyor. On yıllık bir sürede mantar gibi bitip yok olan bir mesleğin sendikası nasıl kurulur?
