Belki yanımda değilsin ama hep benimlesin.
Sensizliği seninle yaşamakta zor
Senden sonra hep birileri oldu
Hiçbir zaman boş vaktim olmadı belkide
Şikayet bile ettim yalnız kalamıyorum diye
Ama kimse sen olamadı
Ne bir boşluk doldurabildiler
Ne bir kere olsun güldürdüler yüzümü
Üzüntümü, hüznümü geceleri bir tek
Yıldızlara gösterdim.
Sen bile görme istedim.
Hüzünlerimi, sevinçlerimi her şeyimi
Seninle paylaşırdım
Ama şimdi senden bile saklar oldum
Asıl sana görünmez oldum
Ey dost nerdesin
Hüzün merdivenlerinden
Karanlık odalara doğru çıkarken
Niye yolumdan çevirmek için yoksun.
Ey dostum sandığım sevdam
Ey sevdam sandığım arkadaşım
Kimsin sen hangisisin
Beni o karanlık odalara iten mi?
Yoksa o odalardan kurtaran mı?
#Ş. Yeşil
Graves ve Ben
Ben bir graves hastasıyım. Hipertroidim var. Bir kaç yıldır tedavi görüyorum ancak bir arpa boyu yol almış değilim. Benim için hastalığın kendisi bir sorun değil, ancak hastalığın sonucu büyük bir sorun.
Hastalığın şöyle bir getirisi var: hipertroid, insanda çok fazla sinir/öfke yapıyor. Dolayısıyla en ufak problemlere bile çok fazla öfkeleniyor
Her geçen yıl ve geçmişe dayalı izler , bu günlerde bütün şehri sarmış bir hissizlik var sanki , bir tek ben de olan bir şey değil sanki herkesin içinde bir burukluk bir hissizlik abidesi yakıp kavuruyor insanları . Başta sevenlerim olmak üzere günden güne çöküşümü konuşmaktayız lakin bu çöküş benim için bir dezavantajdan ziyade daha çok olgunluğa atılan bir adım
gibi geliyor aslında , belkide bu kast ettiğim şeyden ap ayrı bir şeydir , içten içe bitiyorumdur ama bu denli düşünüyorumdur , öyle ıssız sakin ki etrafım bir o kadar yalnız bir o kadarda sessizliğin vermiş olduğu hafif uğultular , sessizlik yalnızlığımıza akraba diyebiliriz aslında bir birleriyle çok bağlantılı iki kelime , yalnızlığın vermiş olduğu bir durgunluk var üstümüzde bir yandan hissizleştiğini zanneden bir nesil oysaki hissizleşmekten ziyade her geçen gün duruluyor gibiyiz bir nevi yaşam enerjimizin azalması olabilir , bu konu hakkında net bir şey söylemek pek doğru olmaz.
Ne yapıcam bilmiyorum hayat beni sürüklüyor ve bu rüzgarlardan kurtulmam lazım bu ben değilim bu ben değilim bu ben değilim benim doğru olmamı istiyen neden şimdi yok amacın neydi hepsi sahtemiydi madem ağlaya bildin gururun ne anlamı var seni durduran ne anlayamıyorum bağırıyorken ağızımın kapalı olduğu fark ettim patlasam ne olcak ki ne değişcek keşke benle oynamasaydın be ömrümü senin üstüne kurdum ama bilemiyorum göremiyorum sadece canım yanıyor ve ben hiç iyi değilim benim iyi olmam mümkün değil galiba korkuyorum çok korkuyorum dışardan herşey düzgün gibi ama tek paylaşa bildiğim yer burası içimi yarına uyanmak bile istemiyorum ama hayat devam ediyor korkum bana ağır gelmeye başladı bir işiğım olsa çıkarsa beni bu karanlıktan belkide yakındır bazıları benim umutlarımı sonuna kadar kapadı kocaman dünyada hapis gibi kaldım tek umudum kaldı oda birinin bana inanması başarcaz demesi bu öyle ufak gibi geliyor kulağa ama çok anlamlı iyi geceler çok da dalga geçmezseniz sevinirim.
her seyi hissediyorum içimde ki o acıyı iliklerime kadar hissediyorum, hissizleşmedim hissizleşemiyorum, ağaçtan düşen polenin yalnızlığını hissediyorum, hissediyorum ki kendimle bağdaştırayım yalnız olmadığımı anlıyayım, belki de bu yüzden baharı seviyorumdur. tek başına düşüyor yere sonra savrulup gidiyor yokluğa doğru, ben şuan süzülmedeyim havada yakalarsa birisi kurtulacağımı biliyorum, belki bir üflemesiyle kaybolurum, belki de beni alır bakar ve sonsuzca sular diye bekliyorum. tek umudum var, var idi cok acı cekiyorum ben hala umutluyum ama o beni yakalayacak kişi benden umutlu değil düşündüğümü istediğimi istemiyor veya geçti geçen gitti giden belkide yere düşüp savrulmam gerekli
Başka Bir Dünya
Hayat öngöremediğimiz bir şekilde değişiyor. Distopik bir dünya inşa olmuş ve bizler sanki şuursuzca oraya doğru giriyoruz.
Bilginin mutluluk etmediği bir dünya, bir çağ bu.
Ve mutlu şeyler hep , sağ omuzumuzun üzerinden geriye bakarken gördüğümüz hayali bir görüntüden ibaret.
- bu karamsarlık o günlerin izleri biliyorsun.
-