Çok fazla King kitabı okumadım ama okuduğum her bir King kitabını okuduktan sonra kurduğum cümleler, “bu adam manyak” ya da “bu adamda nasıl bir kafa var” tarzında oluyor. Kitap ne klasikleşmiş bir bilim kurgu kitabı ne de klasikleşmiş bir gerilim kitabı, kitap baştan sona karakterlerle bizi bir yapan, onları bizimle beraber yaşattıran duygu yüklü
Kitap, isminden de anlaşılacağı üzere ve bu nedenle herhangi bir spoiler değeri taşımayacak şekilde; Françoise'in Marcel'e
"Mademoiselle Albertine gitti!" diye haber vermesiyle başlıyor. Bundan sonra da Marcel'in yaşadıkları üzerinden, bir insanın sevdiği birinden ayrılmasının onda yarattığı üzüntünün, yaşanmışlıklar ve yaşanmamışlıklar
Tüm hikaye başlangıçtan sonra gelişme ve sonuçlarıyla benim için bir sürpriz barındırmadı, okudukça hikayenin nereye doğru ilerleyeceği az çok tahmin edilebiliyor. Ana hikaye King’in daha önce bir çok kez anlattıkları ile aynı ama karakterler, karakter gelişimleri, olay örgüsü ve başından sonuna kadar akıcı bir anlatımı var. Kitabın özellikle yarısından sonra gerilim dozunun azalmadığı bir hikaye okuyoruz. Kitap bitince Enstitü de anlatılan 1-2 karakterin yolculuğu yeni kitap veya kitaplarla 5-10 yıl sonrasıyla devam etmeli gibi geldi bana.
Tanıtımlarda “O” ile kurulan benzerliğin nedeni iki hikayenin de odağında çocukların olması bana ise “O” romanından çok Türkçeye “Tepki” olarak çevrilen “Firestarter’i “anımsattı. Hikaye içerisinde King sosyal medyada sık sık yaptığı gibi Trump karşıtlığını birkaç yerde çok net ifade ediyor, King siyasal tavrını romanları içerisine yansıtmaktan çekinmiyor.
Kitabın son sayfalarına doğru çocuklardan birisinin Enstitü sözcülerinden birisi ile olan konuşması tüm toplum veya insanlığın yararına olası bir kötülüğü engellemek için nelerin feda edilebileceği tartışması toplumun korunması için bireylerin feda edebileceği tartışmasıydı ve galiba o feda edilen birey biz olmadığımız müddetçe doğru bir sonuca varılamayacak bir tartışma.
EnstitüStephen King · Altın Kitaplar · 20211,442 okunma
