Yaşam kısadır ve insanın zamanını yitirmesi günahtır
.
Sayfa 69
Bana kucağını açan biri olsaydı, çocuklar gibi ağlayabilirdim
.
Sayfa 55
Yaşama sevgisi...
Cennetlerin yalnızca yitirilmiş cennetler olduğu doğruysa, bugün içimden çıkmayan şu hoş ve insandışı şeyi nasıl adlandırmalıyım, bilmiyorum.
.
Sayfa 39
"Yoksullukta bir yalnızlık vardır, ama her nesneye değerini veren bir yalnızlık. Zenginliğin belirli bir noktasında, gökyüzü de, yıldızlarla dolu gece de doğal varlıklar gibi görünür. Ama basamakların dibinde, gök tüm anlamını yeniden kazanır: paha biçilmez bir Tanrı armağanı."
Sayfa 41
"Basitlik sözcüğünün tehlikeli bir niteliği var. Ve ben bu gece yaşamın belirli bir saydamlığı karşısında artık hiçbir şeyin önemi kalmadığı için ölmek istenebilmesini anlıyorum."
Sayfa 45
"Yaşama umutsuzluğu yoksa, yaşama aşkı da yoktur."
Sayfa 18Kitabı okudu
"Yolculuğun değerini oluşturan şey korkudur,"
Sayfa 14Kitabı okudu
“Yaşamımızın ancak birkaç saatini gerçekten yaşıyoruz”
Mutlu olmak değil artık dileğim, yalnızca bilinçli olmak.
Sayfa 70Kitabı okudu
Yaşama umutsuzluğu yoksa, yaşama aşkı da yoktur.
Sayfa 65 - CanKitabı okudu
Bir adam çevresine dalmış, bir başkası mezarını kazıyor: nasıl ayırmalı onları? İnsanları ve saçmalıklarını? Ama işte gökyüzünün gülümsemesi. Işık kabarıyor, yaz pek mi yakın? Ama işte sevilmesi gerekenlerin gözleri ve sesi. Tüm devinimlerimle dünyaya, tüm acımam ve tüm minnetimle insanlara bağlıyım. Dünyanın bu tersiyle yüzü arasında bir seçim yapmak istemiyorum, seçmesini sevmem.
Beni böyle dünyanın tersyüzüyle karşı karşıya getiren bir ocak öğle sonu. Ama soğuk çöreklenmiş havanın dibine. Tırnağın altında kolayca çıtırdayıp yırtılıverecek, ama tüm nesnelere bir ölümsüz gülümseme giydiren bir güneş zarı her yanda. Ben kimim ve yapraklarla ışığın oyununa katılmaktan başka ne yapabilirim? İçinde sigaramın tükendiği bu ışın, bu tatlılık, havada soluk alan bu sessiz tutku olmak. Kendime erişmeye çalıştım mı bu ışığın ta dibinde erişebiliyorum. Dünyanın gizini veren bu hoş tadı anlamaya, duymaya çalıştım mı evrenin dibinde kendi kendimi buluyorum. Kendi kendimi, yani beni dekordan kurtaran bu en son noktasına varmış coşkunluğu.
Yolculuk, benliğimizdeki bir tür iç “dekor”u yıkar.
Bir ışık doğuyordu. Şimdi biliyorum bunun ne olduğunu: mutluluğa hazırdım.