auguste comte şöyle diyor: rabbani veya dini devre son bulmuş olup bu dönemde biz dertlerimize dışsal gerçekliklerin bilgisi temelinde çare bulmalıyız ve hayatımızı onlarla ilgili ilim ve bilgiye dayanarak inşa etmeliyiz''. albert camus'nun bundan başka bir cevabı yok: kendi akli rüstümüzle ve ilmin rüştüyle tabiat yasalarını tanımalı ve tabiat yasalarına dayanarak hayat acılarımızı teskin etmeli ve de hayattan duyduğumuz mutlulukları ve yaşam imkanlarını artırmalıyız; fakat bununla birlikte insan bütün yüksek meselelerin varlığına rağmen ızdıraptan beri olmuyor. veba özel bir ızdıraptan değil, mutlak ızdıraptan ibarettir, insanın yazgısındaki ızdırabından ibarettir; buna göre ızdırapla mücadele etse de başka bir ızdırap ortaya çıkıyor. fakat camus yolunun sadece ilim yolu olduğunu kabul etmek zorunda değildir. o şöyle diyor: benim bundan başka bir cevabım yoktur. camus'nun isyanı hangi kişinin isyanıdır. ilme gönül bağlayan kişinin isyan etmeye hakkı yoktur. fakat feryat eden kişinin, ilmin müjde ve umutlarına tam olarak bel bağlamış olmadığı anlaşılıyor.
bir taraftan da kime karşı ayaklandığını bilmiyor ve bunun için ''ben rasyonalizmden başka bir yol gösteremiyorum ve hep isyan edip başkaldırıyorum.'' diyor; nerenin karşısında olduğunu söyleyemiyor. camus, hiç kimse için dahi isyan etmek gerektiğini söylüyor.
camus'nun sözü şiirin güzel olması ölçüsünde mantıktan uzaktır. bir insanın gerçekten ümitsizce feryat etmesi mümkündür; ama insanlara isyan edin, feryat edin denemez, hiç ve hiç kimseye karşı hariç. bu, itikadi bir mezhep veya ideoloji olarak kimseye arz edilemez.
Sayfa 70 - fecr yayınevi
‘’Hep kibar, hep saygılı... hep mesafeli. Bazen bakışlarında bana karşı bir nebze sevgi ve şefkat dahi görürdüm. Hepsi o. Bana aşık değildi.Belki de bu yüzden ben aşkımdan delirecek gibiydim. Bir gün ona sordum,'Neden Adalet?' diye sordum. 'Neden sevmiyorsun beni hiç? Sevilemeyecek kadar çirkin miyim ben?' Gözyaşlarıyla karışık sessiz bir kahkaha koptu Metin Amca'nın boğazından. Babam onu biraz teskin etmek için uzanıp omzuna dokundu. Ne ki ebedi mutsuzluk kervanının bu naif yolcusunu durdurmak mümkün değildi artık. Elinin ayasıyla gözyaşlarını silip devam etti. ''Metin Bey'' dedi bana, 'siz çok iyi bir insansınız. Elbette bir kadının bütün sevgisini hak ediyorsunuz. Size bunu veremediğim için beni affedin. Ben aşkı hayattan çok ölüme benzetirim... ve insan bir kere ölür.''
Sayfa 140Kitabı okudu
Oğlumuz Andrew’un geçenlerde artık gözlük takmak zorunda
kalması, Terapistin Yöntemini uygulamak için bana iyi bir fır
sat sundu. Gözünde yaşlar ayaklarını sürüyerek gözlükçüden
çıkarken, “Palyaço gibi oldum” diye söyleniyordu.
“Hiç de değil. Gayet iyi görünüyorsun” demek istedim.
Ama bu sözler onu teselli etmek anlamına gelecek ve kendi
Hayatta öyle yaralar var ki, ruhu inzivadayken cüzam gibi yer, kemirir. Bu acıları kimseye belli etmek de olmaz, zira inanılmaz acıların nadir görülen olaylardan sayılacağı kanısı yaygındır. Birisi çıkıp da bunları söyleyecek, yazacak olsa, insanlar yaygın inançlara, kendi akidelerine göre kuşkucu, alaycı tebessümlerle karşılar. İnsanlık bir çaresini, ilacını bulamadı zira. Bir tek ilaç var; Şarapla, afyonla, uyuşturucu maddelerle yapay uykuya dalmak. Ancak böyle ilaçların etkisi geçici ne yazık ki! Teskin edecek yerde bir süre sonra acının şiddetini artırıyorlar.
"Kardeşlik
Ahmed Mithad Efendi
“Allah aşkına aklımızı başımıza alalım. Bu ricayı sadedilan ahaliyi ifsad ile fitne koparmaya sa’y eden fesat-pişelere hitap etmiyoruz. Böyle bir hitabın boşluğunu bilmeyecek kadar safdil değiliz. Bu ricayı en küçüklerimize varıncaya kadar millete, ahaliye ediyoruz. Her işittikleri yalanlara
Ahmed Mithad Efendi olarak kabul edilmedi.... Bir gazete yazısı olmasına rağmen kitap seçmeye zorlandım . . .
