İnce Memed mert, Uzun İskender ise namert bir eşkiyadır…
Kitaba Kemal Tahir’in kalemindeki kuvveti sevmemin ve İnce Memed’e bir rest olarak yazılma dedikodulardan dolayı etkilenip okumaya başladığımı söyleyebilirim.
Kitabın giriş kısmındaki kişi ve karakterler beni biraz zorlasa da, gelişme ve özellikle sonuç kısmını son derece başarılı buldum. Son sayfalar süzüp geçti adeta.
Konusu ise eski eşkiya Uzun İskender’in eşkiyalık maceralarının etrafında şekillenen birbirine düşman iki köyün durumu, kız isteme/kaçırma macerası, eşkiyaların tekrardan silahlanmaya kalkışmaları yaşananlar eşliğinde anlatılır. Köy ortamı ve insanının nasıl çirkinleştiğini, birbirlerine ne kadar düşman olduğunu okumaktayız. Kemal Tahir bunu bizlere Sağırdere ve Körduman kitaplarında olduğu gibi sektirmeden, net bir şekilde anlatıyor.
Klâsikleşmiş Anadolu insanının hayatı çevresiyle yaptığı iletişim ve yaşam felsefelerindeki gerçeklikleri bir kez daha gözler önüne seriyor. Rahmet yolları kesti kitabı yaban ve İnce memed serisinden sonra okunacak ilk eserdir bence
"Dışarı çıkın, özgürsünüz, kralınızı tahtından indirin, Tanrınızı da tapınağından."
36 adımlık bir oda ve 42 gün süren oda hapsi. 18. yüzyıl yazarlarından Xaiver de Maistre, Fransız devrimci askerlerine karşı savaşırken 1794 yılında yakalanır ve oda hapsine mahkum edilir. "Odamda Yolculuk" bu 42 günlük oda hapsi sırasında yazılan bir eser.
"Gerçekten de herkesten gizlenerek çekilebileceği küçücük bir odası bile olamayacak kadar bahtsız, terk edilmiş olabilir mi insan?"
Yazar; yaşadığı tutsaklığı farklı bir şekilde ele alıyor kitabında. Aslında bu oda hapsine karşı insanın özgür olabileceğini anlatmak istiyor ayrıca ruh ile bedenin birbirinden ayrılabileceğini de öne sürüyor ve 42 günlük oda hapsi sırasında yaptığı hayali yolculuklara bizimde eşlik etmemizi istiyor.
" Kalbim soğudu, buz kesti ve kendimi yeniden yerkürenin üzerinde ağırlık oluşturan ilgisizler kalabalığının arasında buldum."
Farklı bir kitaptı benim için. Sıkılmadan okuyabileceğiniz bir eser diyebilirim.
"Varsın yolcuğumu tamamlama izin vermesinler! Beni odama, dünyanın tüm nimetlerini ve zenginliklerini içeren o nefis memlekete cezalandırmak için mi sürmüşlerdi?... İşte hazırım, kapım açılıyor; Po Sokağı'nın geniş revakları altında geziniyorum, binlerce hoş hayalet gözlerimin önünde uçuşuyor... Ey, hayvanım benim, zavallı hayvanım, koru kendini!"
Keyifli okumalar dilerim.
Bu kitaba muhtemelen çoğu kişi başlamış ama devam etmemiştir. Keşke devam etselermiş.
Kitabın nasıl “alınacak kitaplar” listeme girdiğine uzun süre anlam veremedim. Aldıktan sonrada pek okumaya yanaşmadım. Ama sonra garip bir şekilde kitap beni çekti ve başladım okumaya.
Kitap tam benim sevmediğim tarzdaki kitaplardan gibiydi başlarda. Bir
''Atsız Beğ ömrünü fikirleri ile yaşayışını telif eden bir karaktere ve şahsiyete sahipti. İbnülemin Mahmut Kemal İnan'ın tarifi ile 'Atlıyı atından indirecek derecede şiddetli yazılar yazan' Atsız Beğ ateşli ve keskin üsluba sahip olmasının yanında hususi hayatında sakin, kibar, mülayim, nüktedan, şakacı idi. Kendisinden kaç yaş küçük olursa
kesinlikle müthiş bir kitap ana. Bir yanda 1917 Rus devrimi öncesi yazılan bir kitap, diğer tarafta 2017'de yaşanan gerçekler.
İki farklı ülke ve yaşanan ortak insalık sorunları.
Anlatacaklarım için eserle ne alakası var demeyin. Kitabı okuduğunuz zaman parmak bastığım yarayı göreceksiniz. Yani ben öyle umut ediyorum.
Flaubert, hissederek yazmak için Emma'nın arseniğinden içmişti. Bense Ana'yı hissetmek için tam da Sibirya soğuklarının yaşandığı bir ocak ayında fabrikaya işçi olarak girdim. (tam bir delilikti.)Anlayacağınız kitabı okumakla kalmayıp yaşadım satır satır...
Elmek kavgası, yaşam mücadelesi, alın teri, insanca yaşama isteği, özgürlüğe susamış insanlar ve iliklerime kadar hissettiğim soğuk...
Pelageya'yı Pavel'i Nataşa'yı ve insanca yaşama mücadelesi verenleri anlamam için birkaç gün yetti de taştı aslında ama bir ay katlandım.
Her an Pavel'in hazırladığı bildirilerden biri cebime sokuşturulacakmış ya da yemek dağıtılırken kirli yamalı elbisesiyle Ana, kulağıma yoldaşların toplanacağı yeri fısıldayacakmış gibiydi. Bembeyaz kara sinmiş fabrika dumanını ezerken gözlerim duvarları taradı ufacık bir iz aradım. Boştu. Burada herkes kaderini kabullenmişti
