LaTahzen
@tevafugan
Derinlerde bir yerde
21 Temmuz
147 okur puanı
Eylül 2017 tarihinde katıldı
Demek hayat böyle iki adım ilerisi bile görülmeyen sisli ve yalpalı bir denizdi..
Bize gerekli olan yalansız bir iyilik, incitmeyen güzellikler, güler yüzlü doğruluktur.
"Kimse, istikbali bilmiyor. Binaenaleyh, kimse ümitsizliğe düşmemelidir."
Okur Takip Önerileri
Fakat, hayatın insanda, tuhaf kökleri var. İnsan öleyim demekle ölmüyor.
Hayatımızın bir devrinden sonra başımıza gelen şeylere o kadar hazırlanmış oluyoruz ki, kederimizi kendi içimizde taşır gibi yaşıyoruz.
En iyisi düşünmemekti. Kaçmaktı. Kendi içime kaçmak. Fakat bir içim var mıydı? Hatta ben var mıydım? Ben dediğim şey, bir yığın ihtiyaç, azap ve korku idi.
Hâl yoktur, mazi ve onun emrinde bir istikbal vardır. Biz farkında olmadan istikbalimizi inşa ederiz.
Insanın daima en çok korktuğu şeyler başına geliyor.
Şimdi ise içimde aynı hayat isteksizliği, her şeyi aynı umursamamak vardı.
Yerinden edilen bir mülteci, özledi ülkesini.
Sevgili Dost;
"Ölümde bir özlemdir aslında."
Madem kulaklarımız yenildi, kalbimizle dinleseydik.
Sevgili Dost;
Yaşamak, beraberinde anlamayı da getirirse gerçekten yaşanmış olur.
Sevgili Dost;
..
Görünenden çok görünmeyendir gözü sallayan. Şimdi "İstanbul Hatırası" çektirmenin zamanıdır. Bir fotoğraf, gölgelere tuzaklar kuran. Bir fotoğraf: Yıkıntılar içinden çıkan elde yüzük var. Demek insanlık ölümle nişanlandı.
Hayatın zorlukları bitmek bilmiyordu.
Ama büyük güçlüklerle karşılaşıyorlardı, eskisi kadar umutlu degillerdi.