Soyadınız neydi bayım…
Alman edebiyatı yolculuğum hız kesmeden sürüyor. Bu sefer ki durağım 
Effi Briest . Ne zaman Türk edebiyatından nadide bir eser okusam edebiyatın bile vatanında yeşereni güzel diye bir yorum yaparım. Aynı şeyi Alman edebiyatı için de düşündüğümü fark ettim. Çünkü mekanlar çok tanıdık, adı geçen şehirler, parklar caddeler hep gördüğüm yerler ve bu
Buddenbrooklar: Bir Ailenin Çöküşü
Kuzey Alman bir burjuva ailenin kuşaklar süren çöküşünün destanı: Buddenbrooklar.
Her kuşakta farklı bir dünyayı (belki de farklı bir felsefi görüşü) tahayyül ettiğimiz ve giderek esnekliğini yitiren bu ailenin kaçınılmaz, kördüğümsel dramatik sonunu okuyoruz.
Bir ülkenin tarihini, tarihsel/siyasal olaylarını kuşaklar üzerinden anlatıldığı, bence okunmasının da yazılmasının da çok zor olduğu bir roman türü Buddenbrooklar. Zor olsa da benim çok sevdiğim bir roman türü. Yüzyıllık Yalnızlık, Doktor Jivago ve Ruhlar Evi gibi bu kitabın da hayatımda ikonik bir yeri olduğunu/olacağını söyleyebilirim.
Thomas Mann ’ın henüz yirmi beş yaşında yazdığı, yirminci yüzyılın ilk büyük klasiklerinden olan bu kitap aynı zamanda yazarın edebi ve gözlemsel zekâsını da göstermekte –ki Nobel Edebiyat Ödülüne olan etkisi de cabası.
Hepimizin başına gelebilecek olaylar, hepimizin yaşadığı kaygılar nasıl bu kadar da akıcı bir şekilde okunabiliyor? Nasıl bu kadar farklı karakterler, kardeşler okuduğumuzda bize kendilerini bağıra bağıra anlatabiliyor?
Kendi olmasına izin verilmeyen ve giderek katılaşan aile üyelerinin mutsuzlukları, hastalıkları, can verişleri, gerçekleşmeyen hayalleri, hataları… Hata sandıkları fakat hata olmayan eylemleri. Ailelerin de şirketlerin de tıpkı canlı gibi doğup büyüyüp sonradan ölmeleri.
Hayatımıza dokunacak bir kitap.
