Ömür boyu iğrenç ve itici bulunan kişiler için öldüklerinde birdenbire sanki yaşamları boyunca hiç iğrenç ve itici olmamışlar gibikonuşulduğunu sık sık gördüm. Bu türden zevksizlikleri her zaman utanç verici buldum. Bir insanın ölümü, ondan bir başkasını yaratmaz,...
Sayfa 67
Onların yıkımı olmuşum, öyle dediler bugün yine, bense onlara durmadan diyorum ki, asıl siz benim yıkımım oldunuz, beni peydahladığınız noktadan beri de mahvetmeyi sürdürüyorsunuz.
Sayfa 25Kitabı okudu
Deriz ki anne babamızı seviyoruz ama gerçekte onlardan nefret ederiz, çünkü bizi peydahlayanları sevemeyiz, mutlu insanlar değiliz çünkü, mutsuzluğumuz mutluluğumuz gibi bize inandırılmış bir şey değil, mutluluğa günbegün inandırıyoruz kendimizi, böylelikle yıkanıp paklanmaya, giyinmeye, ilk yudumu almaya, ilk lokmayı yutmaya cesaretimiz olsun diye.
Sayfa 27Kitabı okudu
Sen kırmızı giymek istediğinde yeşil giydirdiler, kalın elbiseler gereksindiğinde üşütecek elbiseler giydirdiler, yürümek istediğinde koş dediler, koşmak istediğinde yürü dediler, başını dinlemek mi istiyordun rahat vermediler, bağırmak mı istiyordun, ağzını tıkadılar.
Sayfa 28Kitabı okudu
Suskunluk annemin beni öldüresiye yaralamakta kullandığı bir araçtı. Baba bu dehşet karşısında hep susup oturup sineye çekendi, annem tarafından yok edilişimin seyircisi.
Sayfa 37Kitabı okudu
Huzur aramak, en büyük delilik bu, dedim. Durmadan huzur arıyoruz ve tabii bulamıyoruz çünkü biz huzursuzluğun ta kendisiyiz.
Sayfa 44Kitabı okudu
Beni her zaman insanlar ilgilendirdi, dedi, çünkü doğuştan tiksindim onlardan, hiçbir şey beni insanların çektiği gibi yoğun olarak çekmedi kendisine, aynı zamanda da hiçbir şeyden insanlardan tiksindiğim gibi köklü biçimde tiksinmedim. İnsanlardan nefret ediyorum, ama onlar aynı zamanda benim tek yaşam amacım.
O sıralar herkes tarafından terk edilmiştim, ben onların hepsini terk etmiştim çünkü, işin aslı bu, hiç kimseyi istemiyordum, tıpkı artık hiçbir şeyi istemeyişim ama her şeye de kendi elimle son veremeyecek kadar korkak olmuşum gibi. Ve belki de kapkara yılgınlığımın zirvesinde, artık bu sözcüğü ağzıma almaktan da utanmıyorum,çünkü çoktandır, içinde süslenecek tek bir şey kalmayan ama her şeyin sürekli olarak üstelik de en iğrendirici biçimde süslediği bir dünyada kendi kendime yalan söylemek ve bir şeyleri süslemek niyetinde değilim.
Hele bir dikkatli okumaya kalkın, okuduğunuz her şeyi berbat edersiniz.
Sanat tarihçileri sanat üzerine onu gevezelikle öldürene kadar gevezelik ederler.
Kant'ı dikkatlice ve gittikçe daha da dikkatlice okuyun ve birden gülme krizine tutulacaksınız.
Eğer bir cehennem varsa ve tabii ki cehennem var, dedi, o zaman benim çocukluğum cehennemdi. Olasıdır ki çocukluk her zaman bir cehennemdir, çocukluk cehennemdir, dedi, nasıl bir çocukluk olursa olsun bir cehennemdir. İnsanlar güzel bir çocuklukları olduğunu söylüyorlar, ama mutlaka cehennemdir. İnsanlar her şeyi sahteleştiriyor, yaşadıkları çocukluğu da sahteleştiriyorlar. Güzel bir çocukluk geçirdim diyorlar, oysa yalnızca cehennemi yaşadılar. İnsanlar yaşlandıkça güzel bir çocukluk geçirdiklerini daha bir kolaylıkla söylüyorlar, oysa aslında cehennemden başka bir şey değildi. Cehennem gelmez, cehennem vardır, dedi, çünkü cehennem çocukluktur.
Ben eleştirel bir sanatçıyım, dedi, yaşam boyu eleştirel bir sanatçı oldum. Daha çocukken eleştirel bir sanatçıydım, dedi, çocukluğumun koşulları beni çok doğal bir biçimde eleştirel bir sanatçı yaptı.
Ben zamanı yaşayan insanlardan değilim, ben geçmişin tadını çıkaran mutsuzlardanım, şimdiki zamanı yalnızca hareket olarak algılayanların gerçeği bu, gerçek bu, dedi Reger, ben şimdiki zamanı hareket ve uygunsuz bir istek olarak algılıyorum, bu benim mutsuzluğum. Ama doğaldır ki tam olarak da böyle değil, dedi Reger, çünkü ben gene de hiç durmadan şimdiki zamanı olduğu gibi görme yeteneğine sahibim ve o doğal olarak her zaman yalnız mutsuzluk getiren, mutsuz eden değil, bunu biliyorum, tıpkı geçmişin onu düşündüğümüzde mutlu kılmadığı gibi, bunu biliyorum.