Teşhisin hastalık olmadığını akılda tutmalıyız. Modern
toplumlarda, herkes teşhis yapabilir ve yapar: Teşhis koymak
demokratikleştirilmiştir, farklı farklı çoğunluklar teşhis koyar
ve teşhis değiştirir. Buna “konuşma özgürlüğü” diyoruz.
Her yerde sahteciliğe özendirecek şeyler mevcut. Ticaret
dünyasındaki sahtecileri belirlemekle uğraşan bir özel
araştırmacı,
“Hemen hemen her şeyin sahtesi yapılıyor,”
açıklamasında bulunuyor.
Sayfa 30Kitabı okudu
Hukuk sistemi masumiyet ile suçluluk arasındaki temel
farkı tanır. Psikiyatri sistemi ise tanımaz: Kişisel sorumluluk
kavramını gururla reddeder.
Hastalıkları saptamak için kullanılan nesnel (yani biyolojik,
kimyasal, fiziksel) testler, hastalıkların bedensel (somatik)
fenomenler oldukları varsayımına dayanır. Buna göre, akıl
hastalıklarının beyin hastalıkları olduğu iddiası, kendisiyle
derin bir çelişki taşır: Beynin bir hastalığı bir beyin
hastalığıdır, akıl hastalığı değil.
Sayfa 27Kitabı okudu
Psikiyatristler,zora düşmüş kadınları aklın ürettiği binbir ejderhanın elinden kurtaran birer mantık ve düzen şovalyesi olarak görülüyordu.
Ne var ki 1960’lara gelindiğinde ejderhalar,psikiyatristlerin ve psikiyatrik tedavi kurumlarının kendisi oldu.
Budapeşte’de eğitim görmüş olan psikanalist Thomas Szasz,Akıl Hastalığı Efsanesi[The Myth Of Mental Illnes,1960/adlı kitabında kendi eğitimini eleştirerek, psikiyatrik hastalık fikrini “bilimsel anlamda değersiz toplumsal anlamda zararlı”olarak niteledi.
Sayfa 10Kitabı okudu
Psikiyatrinin konusu ne akıl ne de akıl hastalıklarıdır, ama
yalanlardır ... [bu yalanlar] etkileşimdeki tarafların adlarından
başlar, yani hasta olmadığı halde bir taraf “hasta” olarak ve
herhangi bir hastalığı tedavi etmediği halde diğer taraf
“terapist” olarak adlandırılır. Yalanlar, psikiyatri disiplininin
asıl konusunu oluşturan aldatmacalarla devam eder
Sayfa 22Kitabı okudu