Eser, yazarın İnsanlık Komedyası’nın, Toplum Ahlak ve Görenekleri üzerine incelemeler bölümünün Özel Hayattan Sahneler başlığı altında bir araya gelen, yirmi yedisi tamamlanmış otuz iki romanının on yedincisi.
Fransanın 19. yüzyıldaki sosyal yapısının tarihsel bir portresi…
İki kız kardeş tıpkı kafeste korunur gibi yetiştiriliyor belli bir yaşa geldikten sonra evleniyorlar ve asıl olay bundan sonra başlıyor.
Toplumun özellikle kadınların çevresindeki mutlu ilişkileri ve mutlu kadınları kıskanmaları çok güzel bir şekilde işlenmiş.
Vadideki Zambak kahramanlarını tekrar okumak beni mutlu etti. Felix’in olayları bu denli olgun karşılaması kendisinin de aynı yollardan geçmesi ;)
Savunması da bir o kadar realist “ Ben cömerdim ama toplum değil. O ortalıkta parlayıveren bir kadından hemen kaçar, tam bir mutluluk ve itibarın bir arada bulunmasını istemez. Adil midir, onu bilemem. Ama dünya zalim, hepsi bu! Belki güruh olarak insanlar tek tek olduklarından daha hırslı….
Bütün bunları biliyorum görüyorum ama, dünyayı ben değiştiremem ki! Ama hiç olmazsa, seni senden koruyacak güce sahibim.
Karısını suçlamıyor olanlar için, onu meşhur bir adama iten arzuyu, bazı kadınlarda yaratmış olduğu hasetle kendine açıklıyor. Ahlaki açıdan kabul edilir mi edilemez mi orası tartışılır (?) herkesin ahlakı kendine :)
Nermin Yıldırım 
Dokunmadan isimli romanında. Eseri okuduktan sonra dimağımda bıraktığı hissiyatı mümkünü yok tarif edemezdim aklımda bu cümle olmasa. “Ne var ki insan ölürken en çok hayallere geç kalıyordu.” Ve bu geç kalmışlığın acısı başka hiçbir şeyle kıyaslanmıyordu.
Mücellâ,
Kendi hayatının
