Weber'in en kapsamlı ve en geniş içerikli kitaplarından birine inceleme yazmak gözümü korkutuyor olsa da bir yerden başlamam gerek düşüncesiyle henüz ilk cilt'in yarısındayken bu satırları yazmaya başlıyorum. Uzunca bir süre düşündükten sonra Weber'in eserlerine inceleme yazmanın bir kere daha zor olduğunu fark ediyorum. Öncelikle Weber her şeye
"Her insan, büyük gaddarlıklar içeren eylemler gerçekleştirme yetisine sahiptir."
İncelemeye başlarken kitabı bitirdiğimde kafamda canlanan şu soruyu yazmak istiyorum. Aslında kitabın genelini incelediğinizde Foucault'da beliren şu soru ile ortak bir karşılaşma yaşıyoruz. Riviere gerçekten kurtarılabilir miydi? ya da hafifletici
"Religionssoziologie" incelemeye Weber'in kendi oluşturduğu terim ile başlamak istiyorum. Daha net bir tabirle tüm dinler için disiplinli bir sosyal analiz yaratmak. Bu eserin içeriğini incelemeden önce kitabın yazımı Weber'in yaşamının sonlarına doğru gerçekleştiğinden bu eser çok daha önemli bir hal alıyor. Şuna da değinmeden
Demokrasimizin bir sorunu var.
Carl Schmitt başta Avrupa olmak üzere bütün Dünya'da pratik deneyimlerin artmasıyla parti hakimiyetinin kusurlarının ortaya çıkışını anlatmaktadır. Bu konu üzerine Carl Schmitt şöyle diyor; "Böylece, sağ ve sol eğilimler, muhafazakâr, sendikalist ve anarşist argümanlar, monarşisi, aristokratik ve demokratik
Hemen söylemek istiyorum ki uzun süredir böyle güzel kitap okumamıştım. Bergson her zaman açık fikirli bir filozof olmuştur bu kitap da Bergson'ın en açık dille yazdığı kitaplardan biri olmuş. Öncelikle böyle güzel bir kitap okumadım derken onu eleştirmeyeceğim anlamına gelmiyor. Çünkü Bergson'ın bu kitabında beni rahatsız eden bir bölüm var
Kendim için başlattığım "Hegel Günlükleri" serim ile başlayan Alman idealizmi yolculuğunu bir türlü noktalayamıyorum. Çünkü hangi felsefeyi incelersek inceleyelim dönüp dolaşıp yine kendimi Hegel'in felsefesinde buluyorum. Nitekim Tanrı tanımazlara bile koyu bir şekilde din felsefesi dersi veren bir insanı 200 yıl sonra tekrardan rehber
Hegel ve Kant serimin sonlarına geldiğimde Hegel'in Yunan felsefesine ve dinine dair bir eleştirisini okumuştum. "Yunan dininin Hristiyanlığa karşı gerçek eksikliği, onda, görüntünün en üstün şekle, genel anlamda tüm ilahiyata şamil oluşu iken Hristiyanlık da görünümün, ilahi olanın ancak bir anını yakalamasından ibaret oluşudur." Bu
Başlatmış olduğum "Hegel günlükleri" serimin son aşamasını artık tamamlamış bulunmaktayım. Ve bu kapanışı da Hegel'in ölmeden önce yaptığı gibi Doğa felsefesi ve klasik mekanik üzerine yapmak istedim. Çünkü Hegel'in deyimi ile 25 yıllık birikimini cesurca dillendirme vakti gelmişti belki ömrü yetse daha fazlasını kaleme
Hegel günlükleri ile başlattığım Alman idealizmi serimin en enteresan filozoflarından birine geldi sıra Schelling. Şu bir gerçek ki Alman idealizmi saf bir Hristiyanlık duygusu ile sarıp sarmalanmış durumdadır. Özellikle Gottlieb Fichte ve Kant ile birlikte başlayan bu durum 19.yüzyıla kadar devam etmiştir. Schelling diğer arkadaşları gibi bu iki
Hume'un bu kitabını bitirdiğimde aklımda canlanan ilk soru şu olmuştu. Ne oldu da Avrupa'da 17.yüzyıldan sonra felsefe Hristiyanlık ile birlikte harmanlanmaya başladı? Bu beni çok rahatsız eden bir durum. Kitabın satır aralarında gördüğüm kadarı ile bu Hume'da rahatsız eden bir durum olarak görünüyor. Çünkü doğduğu bağnaz İskoç toprakları ve
Bu kitabı okumayı Einstein-Rosen'dan beri düşünüyordum. Çünkü Evreni veya var oluşumuzun sebebini anlamaya çalışacaksak en temel konu zaman kavramını anlayıp çözebilmektir. Şunu belirtmek istiyorum ki Aristoteles ne kadar çağına göre çığır açıcı bir fikri savunmuş olsa da Fizik açısından anlatmaya çalıştığı zaman kavramı bizim için her hangi bir
Hegel ve bolca Kant'a maruz kaldığım bir aylık kitap serüveninden sonra M. Heidegger ile buna bir son veriyorum. Çünkü Hristiyan kulübü üyeleri olan bu adamlar tarafından bolca metafizik safsatası ile dolduruldum. Yine de onlara dindar oldukları için saldıracak değilim nitekim Kant'ın ilk galaksiler içeren evren düşüncesi gibi çığır açan veyahut
"Hegel Günlükleri" serimin üçüncü kitabı ve incelemenin başında belirtmek istiyorum ki adeta nutkum tutuldu daha önceleri Hegel'in idealizmine ve varlık düşüncelerine azda olsa aşina idim ama bu kitabı okuduktan sonra nefesim kesildi. Öncelikle kitap 600 sayfa boyunca anlatacağı dört kelimenin tanımını yaparak başlıyor. Nitelik
"Hegel Günlükleri" serimin ikinci kitabı olan Estetiğe giriş diğer kitaplarına nazaran daha hafif bir dil taşıyor. Çok kısaca değinmek gerekirse Hegel estetik ve sanat için ne düşünüyor ? Açıkça belli ediyor ki insan için sanat bir gereksinimden ibarettir ve bu yüzdendir ki estetik de gelip geçici bir şeydir ve sonunda geçip gideceğini savunuyor. Daha sonra sanatı dallara bölerek anlatmaya başlıyor benim en keyif alarak okuduğum bölüm sembolik sanattı tarihten örnekler vererek anlattığı kısımlar Klasik sanatın sıkıcılığına geçmeden önce okuyucuya büyük bir haz veriyordu. Her kitabında olduğu gibi buram buram bir Hristiyanlık aşkına maruz bırakılıyorsunuz. Derin duyguların sanatta yansıtılmasının sadece Tanrıya ve dine olan sevgi ile mümkün olabileceğini savunması ise gerçekten çok farklı bir bakış açısı. Daha sonra genel olarak heykel, resim, müzik gibi konulara değiniyor. Bence bu bölümdeki en çarpıcı ifadeler de şu anlatımda yatıyor.
Hegel diyor ki "Resim sanatı tüm boyutlarıyla Hristiyanlığın bir sanatıdır"
Sanırım bu kitabı okuduktan sonra Hegel hayatta olsa idi şu sorunun sorulması gerekirdi. Sanat, toplum için midir? Yoksa Sanat, Katolikler için midir?
Estetiğe GirişGeorg Wilhelm Friedrich Hegel · İdea Yayınları · 2011186 okunma
Bir kaç gün önce başlattığım "Hegel Günlükleri" serimin ilk kitabı olan bu eser adeta üzerimden geçti. Şu iki gün boyunca Aristokrasiye öyle güzel doydum ki biraz daha Hegel okuyabilir miyim ? bilmiyorum. Net ve kısaca konusuna değinecek olursam klasik Hegel idealizmi her yere saçılmış durumda. Öncellikle şiddet ve suç bunları içeren
