#okudumbitti
Siyah Kuğu - Ruh Kadehi 5/5
Karanlıkta bulutlar parçalanıyor, kaldırımlarda yağmur kokusu
Burası Soyhan. Buradan ıslanmadan çıkamazsın
"Kırılmış kanatlar, incinmiş kalpler, kaybolmuş ruhlar.... Söylesene Siyah Kuğu, sen burdasın diye mi yağmur yağıyor, yoksa bulutlar da mı bize ağlıyor?"
"Lakin biz samimi siyahları severiz samimiyetsiz gökkuşaklarını değil."
....................
Dizlerim üzerinde durarak, kazağını yaralı kolundan çıkarmasına yardım ettim. Kalbim göğüs kafesimin içinde, göğüs kafesim bedenimin içinde titriyordu.
Pamir kazağını çıkardıktan sonra bütün ihtişamıyla, şöminenin önünde bana baktı ve ardından yavaşça döndü.
Kolunu sarmalayan sargı bezinin bir kısmı sırtından geçiyordu ama bu bile, bir derginin sayfalarından fırlamış gibi görünmesini bozmuyordu.
Ve gözlerim ensesindeki o dövmeyle buluştu.
Başta ne olduğunu anlayamadım, bir şekilden çok resme benziyordu.
Belki de öyleydi.
Bir ağaç. Dibinde oturan bir kız. Ağacın üzerinde bir çocuk.
Küçük basit bir tablo gibiydi.
Dizlerim titredi.
Küçücük bir dövmr ve masalsı bir anıyla birlikte, bütün çocukluğumun yaralarını sarmıştı şimdi.
Yelkıran, artık Kalpkıran değildi.
Titrek parmaklarım dövmenin üzerine doğru ilerlerken göğüs kafesimden gelen dalgayla gözlerim doldu ve bir anda yaşlar dizlerimi ıslatmaya başladı.
Dövmeye dokundum, kutsalıma dokundum, teninin üzerine kazılı, bir ömür boyu ensesinde, salep ve tarçının dans ettiği yerde taşıyacağı bu sonsuzluğa dokundum.
Dudaklarım dövmeyi tavaf etti.
Ben ölsem unutamam seni.
