Il
@todayus
Kendi kendisinin tutsağı.
'Çalışmak, insanın değerli zamanını boşa harcamasıdır.'
#47538303
Anadolu Üniversitesi
148 okur puanı
Haziran 2019 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
Harcayıp tükettiğim her an,
yaşıyor ve yaşlanıyor olmak garibime gidiyor.
Algoritmaların tanımlayamadıklarını tanımadığımız bir dönemdeyiz.
A Good Reader
Kendime borçluyum, kapanmaz bir yara gibi ödenmez bir borç.
Okur Takip Önerileri
Kayıtsızlığın Kaydı Bir Sonbahar Akşamı
Ben yokken sonbaharı düşünemiyorum, ellerim ayrılıyor ceplerimden.
Ceplerim, ceketimin cepleri; ıssız ve boşlukta kalıyorlar, içleri dolmuyor, yalnızca gözlerim doluyor. Tarif edilebilir bir şeyler yazdığıma inanıyorum, inancım sarsılmaya doyamıyor; sonbaharı düşünemiyorum; yaşamayı yaşayamıyorum çünkü bir şeyler eksik, eksiklik sonbaharda dökülen yapraklardan daha belirgin, ağaçlardan daha çıplak daha yoksul; her şeyden yoksun kalınca bir şeylerden ümit etmeye başlıyorum, nedir bu? Soru işaretlerini mızraklar gibi kalbime saplıyorum; kan yok, ruh yok, yaşam yok.
Bir kitabı okumayı düşünüyor
Bir kitap okudu
176 syf.
8/10 puan verdi
Bir kitap okudu
325 syf.
10/10 puan verdi
Gidilmeyen Yol
'Sarı bir ormanda ikiye ayrıldı yolum,
ikisinden birden gidemediğim ve yazık ki
tek yolcu olduğum için üzgün, uzun uzun
baktım görene kadar birinci yolun
otlar çalılar arasında kıvrıldığı yeri;
sonra öbürüne gittim, o kadar iyiydi o da,
ve belki çimenlik olduğu, aşınmak istediğinden
gidilmeye daha çok hakkı vardı; oysa
oradan gelip geçenler iki yolu da
eş ölçüde aşındırmıştı hemen hemen,
ve o sabah ikisi de uzanıyordu birbiri gibi
hiçbir adımın karartmadığı yapraklar içinde,
ah, başka bir güne sakladım yolların ilkini!
ama bilerek her yolun yeni bir yol getirdiğini,
merak ettim geri gelecek miyim diye.
İç geçirerek anlatacağım bunu ben,
nice çağlar sonra bir yerde:
bir ormanda yol ikiye ayrıldı, ve ben –
ben gittim daha az geçilmişinden,
ve bütün farkı yaratan bu oldu işte.'
Robert Frost
O Me! O Life!
'Oh me! Oh life! of the questions of these recurring,
Of the endless trains of the faithless, of cities fill’d with the foolish,
Of myself forever reproaching myself, (for who more foolish than I, and who more faithless?)
Of eyes that vainly crave the light, of the objects mean, of the struggle ever renew’d,
Of the poor results of all, of the plodding and sordid crowds I see around me,
Of the empty and useless years of the rest, with the rest me intertwined,
The question, O me! so sad, recurring—What good amid these, O me, O life?
Answer.
That you are here—that life exists and identity,
That the powerful play goes on, and you may contribute a verse.'
Walt Whitman