Hemen hemen hepimiz iyi bir yaşam sürdürmek gayesiyle yıllarca didiniriz. Okuduğumuz okullar, gördüğümüz dersler ve girdiğimiz sınavlar... Hepsi ileriki hayatımız için yaptığımız yatırımlardır. Fakat bu süreç ne kadar olması gerektiği gibi gitsede biz insanlar tamahkârlık ve memnuniyetsizlik yapıp yaşamımızda hep bir eksik arama odaklı yaşarız. Elde ettiğimiz güzel şeyler için sevinmek yerine elde edemediklerimizin hayaliyle yaşar onlar için üzülürüz. Bu aşırıya kaçma noktasında ise karşımıza bir “dur çizgisi” çıkar. Bu çizgi bir hastalık, yaşanan bir travma ve hatta bir yakınımızı kaybetmemiz gibi şekillerde çıkabilir karşımıza. Bu durumdan sonra anlarız yaşadığımız her anın ne kadar kıymetli olduğunu.
İvan İlyiç, dur çizgisiyle karşılaşana kadar hayatını hırsları uğruna daha çok elde etme arzusuyla geçiren bir karakter. Başarı ile, doyumsuzlukla geçmiş bir 40 küsür sene. Ta ki böbreğindeki bir rahatsızlık onu yerle bir edene kadar yaşantısı bu şekilde devam eder. Bu süreç ona yaşamanın, sağlığın kıymetini öğretir. Ailesinden uşağına kadar çevresindeki tüm insanların kendine karşı olan tutumlarını da gözlemler bol bol.
İvan İlyiç’in Ölümü ile bu sıralar sık sık sorguladığım “acaba gerçekten olması gerektiği gibi mi yaşıyorum” sorusuna ışık tuttu ve hayatın manasını aramama biraz daha yardımcı oldu desem yalan olmaz.
Uzun zamandır okumayı düşündüğüm bir kitaptı, Tolstoy okuma etkinliği vesile oldu. Herkesin kendinden bir şey bulacağı bir kitap olduğunu düşünüyorum. Keyifli okumalar. :)
Çocukluk ". Sırada 
Hacı Murat ve 
Diriliş var. (bkz: 5. Yazar Kitapları Okuma Etkinliği: Lev Nikolayeviç TOLSTOY)
