On yedi bölümden oluşan bir eser. Kitap karamsarlıklar, ruhsal bunalım, düşünce ve inanç çıkmazları ile dolu. Tolstoy'un inanç kapsamlı otobiyografik eseri diyebilirim. Aynı zamanda felsefi ve psikolojik bir kitap.
Kitap, Tolstoy'u, hayata anlam veremeyen, varoluşsal sorgulamalarla kıvranan diğer insanları daha iyi tanımak ve anlamak açısından oldukça faydalı. Kitabın sekizinci bölümüne kadar bunaldığımı ve sıkıldığımı söylemeden edemeyeceğim. Sebebi Tolstoy'un içine düştüğü duruma yabancı oluşum olabilir. İntiharın eşiğine hiç gelmedim, intihar etmeyi hiç düşünmedim. Bu bölümleri okurken Tolstoy'a hep şunu sordum; hayatı, insanları, hayvanları, doğayı, bitkileri seven, idealleri olan, inançlı bir insanı, hangi düşünce veya sorular intihara sürükleyebilir? Tolstoy, ilk bölümlerde beni, bunun cevabını bilmediğine inandırdı. Sonra kibrime, zihnime tokadı yapıştırıverdi. Sekizinci bölüm itibariyle içine düştüğü intihar sarmalından dini inanç yardımıyla kurtuluşunu anlatmaya başladı ve kendine de bana da zulüm etmeyi bıraktı. Ağır ağır giden, ilerlemeyen kitap Tolstoy'un imana gelmesiyle hızlanarak bir çırpıda bitiverdi.
