Baya oluyor. İstanbul surlarını boydan boya gezerken Topkapı girişi tarafında bir oyuk gördüm.
Üzerinde Osmanlıca yazı vardı ne dediğini pek anlayamadım.
Oyuğu incelemeye çalışırken yaşlı bir amca yanıma geldi.
Evladım dedi, "Osmanlı zamanında hali vakti yerinde olanlar, gece vakti buraya bir miktar para koyarlarmış.
Sabahleyin sadece ihtiyacı olanlar ihtiyacı kadar olanı alır, fazlasını almaz, gerisini diğer ihtiyaç sahiplerine bırakırlarmış" dedi...
Eskiden, herkesin birbirinin iyiliğini istediği, ne güzel bir dünyada yaşamışlar öyle, insan gıpta ediyor.
Şimdi öyle mi? Herkes birbirinin kötülüğünü istiyor sanki.
Günümüzde ne güzel söylemiş şair;
Uçtuğunu sakın kimseye söyleme.
Öyle bir inanmazlar ki, sen bile düşersin.
Bir defasında O zamanlar daha lise 1'e gidiyoruz, arka sırada oturan kız..
(ismi neydi yaaa... hah! Aylis)
Dedi: "Emre yarın okula gelmeyelim, okula diye çıkalım Kadıköy'e sinemaya gidelim'
Tabii o zamanlar erkek olarak kendimize olan güvenimiz sıfır, utancımızdan aynaya bile bakmıyoruz.
Yeni-yeni blue çağlarına
İlber Hocamızdan Yakın Tarihin Önemli Bilgileri
Nasıl bir zihin berraklığı ise hatırlıyorum işte...
Çocukluğumda daha 5 yaşında iken annemle birlikte cennette olmayı hayal ederdim..
İleriki yıllarda doğaya, tabiata, denize, ırmağa, sonsuz gözüken yemyeşil ağaçlara, uçsuz bucaksız dağlara dair resmen içimin eridiğini hissettim..
Annem de tıpkı tabiata karşı benim gibi hissederdi.
Bizim diğer
