Toz

Soruyordun 
İlkyaz işte 
Uyanıp bir bahçeyi dinliyoruz 
Tenhalık böyle 

Dallar mı kırılmış, sarmaşıklar mı toz içinde 
Beklesem hemen gelecek olduğun 
Tam öyle olduğun 
Oysa hep yanımdasın, seninle her şey yanımda 
Kırıp dökük de olsa yanımda 
Mesela çok sevdiğin bir deniz bile yanımda 
O deniz ki aramızda hiç kımıldamadan 
Erkeğini iyi tanıyan bir kadın gibi yorgun. 

Yarısı yenmiş bir elmaydık bana sorarsan 
İkimizdik, iki kişi değildik 
Bakıyorsak birlikte bakıyorduk gözlerimin içine 
Birlikte gözlerinin içine bakıyorduk senin 
Yanlıştı, doğruydu, hiç bilmiyorum 
Sanki bir bakıma ayrılık böyle. 

Karşılıklı otursak da ne zaman 
Masa örtüsünü ikiye bölen ellerimizdi 
Bir tırnak yeşilinden gerisin geriye 
Ayak bileklerimizden gerisin geriye 
Bütün bunlar gereksiz, bilmiyorum sanma 
Gereksiz ama yalnızlık böyle.

beş yıldır
aynı
lamba siperliğine
bakıp duruyorum
üzerinde bir tür
bakar tozu birikti
ve buraya gelen kızlar
temizlemeyecek kadar
meşguller

ama önemi yok
zaten ben de
şu ana dek
farkedemeyecek kadar
meşguldum

ışığın
beş yıllık
toz nedeniyle
iyi aydınlatmadığını

Şimdi bir güvercinin uçuşunu bölüyoruz 
Gökyüzünün o meşhur maviliğinde
Uzun saçlı iri memeli kadınlarıyla
Bir akdeniz şehri çıkabilir içinde
Alıp yaracak olsa yüreğini
Şimdi bir güvercinin

Şimdi sen tam çağındasın yanına varılacak
Önünde durulacak tam elinden tutulacak
Hangi bir elinden güzelim hangi bir 
Bir elinde kızlığın duruyor garip huysuz
Öbür elinde yetişkin bir günışığı
Daha öbür elinde de kilometrelerce hürlük
Çalışan insanlar için akşamlara kadar
Toz duman içinde
Bir elinde de boyuna ekmek kesiyorsun

Biz eskiden de en aşağı böyleydik senlen
Bir bulut geçiyorsa onu görürdük
Bir minarenin keyfine diyecek yoksa onu
Bir adam boyuna yoksulluk ediyorsa onu
Ne zaman hürlüğün barışın sevginin aşkına
Bir cıgara atmışsak denize
Sabaha kadar yandı durdu

Cemal Süreya

Ben
senden önce ölmek isterim.
Gidenin arkasından gelen
gideni bulacak mı zannediyorsun?
Ben zannetmiyorum bunu.
İyisi mi, beni yaktırırsın,
odanda ocağın üstüne korsun
içinde bir kavanozun.
Kavanoz camdan olsun,
şeffaf, beyaz camdan olsun
ki içinde beni görebilesin...
Fedakârlığımı anlıyorsun :
vazgeçtim toprak olmaktan,
vazgeçtim çiçek olmaktan
senin yanında kalabilmek için.
Ve toz oluyorum
yaşıyorum yanında senin.
Sonra, sen de ölünce
kavanozuma gelirsin.
Ve orda beraber yaşarız
külümün içinde külün,
ta ki bir savruk gelin
yahut vefasız bir torun
bizi ordan atana kadar... Ama biz
o zamana kadar
o kadar
karışacağız
ki birbirimize,
atıldığımız çöplükte bile zerrelerimiz
yan yana düşecek.
Toprağa beraber dalacağız.
Ve bir gün yabani bir çiçek
bu toprak parçasından nemlenip filizlenirse
sapında muhakkak
iki çiçek açacak :
biri sen
biri de ben.
Ben
daha ölümü düşünmüyorum.
Ben daha bir çocuk doğuracağım.
Hayat taşıyor içimden.
Kaynıyor kanım.
Yaşayacağım, ama çok, pek çok,
ama sen de beraber.
Ama ölüm de korkutmuyor beni.
Yalnız pek sevimsiz buluyorum
bizim cenaze şeklini.
Ben ölünceye kadar da
bu düzelir herhalde.
Hapisten çıkmak ihtimalin var mı bu günlerde?
İçimden bir şey :
belki diyor.

Dünyayı güzellik kurtaracak
Bir insanı sevmekle başlayacak her şey
Önce çiçekler ekilecek
Sonra toz pembe hayaller
Bir anda dünya tersine dönecek
Herşeyi geri alacak kendinle beraber
Payına yalnızlık düşecek
Başlanacak haykırışlara
"Allah belanı versin" diye
Buz gibi soğuk hava eser
Bütün aşklarda..