Kendimde başkasını kapsarım, o da benim bir parçamdır. Bu anlamda, gerçek bireyler değiliz, ruhsal varlığımızın en derin düzeyinde her zaman bir insan topluluğunun parçasıyız. Benim kavrayışıma göre, ilişkisel-ruh, birbirinden türeyen insanların karşılıklı bağlantılılığında köklerini bulur. İlişkisel-ruh aynı zamanda, akrabalığın ötesine geçer ve ortak duygu, düşünce ve eylemleri paylaşan insanları birbirine bağlar.
Sayfa 48
Hitler'i bir insan olarak gözlemlemek, onun şişirilmiş güç ideolojisinin sıradanlığını ortaya koymakta: Annesiyle olan bağından devraldığı travma hisleriyle baş edemeyen ve baba desteğinden yoksun bir kişi olarak kurtuluşunu kendisinde panik ve korkuya yol açan bu duyguların inkâr edilmesinde arayan bir insan. İnsanları hor gören, soyut fikir ve ilkelere sığınır. Kendi kendini şişirerek büyük ve güçlü hale getirir, çünkü içten içe kendini küçük ve önemsiz görür.
Sayfa 193
İlişkisel ruhsal düzeyde, insanlar çok-nesilli varlıklardır. Ruhsal ya da duygusal hastalık, kural olarak, birden fazla nesil bağlamında ortaya çıkar. Travmatik yaralanmalar ana babaların ilişki kurmayı başaramaması üzerinden gelişir ve ebeveynle çocuk arasında bağlanma bozuklukları ile sonuçlanır. Bu bağlanma bozuklukları dengeli bir kişilik yapısının gelişimini önler ve dahası kişinin ilerde kendisinin travmatik yaralanmaları nedeniyle acı çekme riskini arttırır.
Sayfa 300
Bugün yaptıklarımız, yüz yıl sonra bile bir etkiye sahip olabilir. İyi şeyler kadar, kötü şeylerin sorumluluğunu da taşıyoruz. Bizler kadın ve erkek, fail ve kurban, güç ve acizlik arasındaki kutupluluğu hepberaber yeniden düzenlemeliyiz. Failleri anlamak, kurbana yardım eder. Çaresizliği kabul etmek, yardım kapısını açar. Hakikat, deliliği ortadan kaldırır. Sevgi, ilişkisel-ruhun yaralarını iyileştirir. İyileşme ancak ilişkisel-ruha gerçekten dokunulduğunda gerçekleşir.
Sayfa 326
İnsanda ortaya çıkan bedensel ve zihinsel birçok hastalığın kökeninde yatan şey, duygu ile düşüncelerin birbiriyle uyumlu olmamasıdır.
Sayfa 17
Travma yaşamış bir anne, kaçınılmaz olarak, travmatik yaşantısını herhangi bir biçimde çocuğuna aktaracaktır.
Dolayısıyla, travmatik bir deneyim, daima birçok nesil üzerinde etkiye sahip olacaktır. Babalar ve onların taşıma ihtimalleri olan travmaları da nesiller-arası taşıma sürecine dahildir. Onlar da kendi travmalarını çocuklarına anneden biraz daha farklı bir biçimde aktarırlar.
Bugün yaptıklarımız, yüz yıl sonra bile bir etkiye sahip olabilir. İyi şeyler kadar, kötü şeylerin sorumluluğunu da taşıyoruz. Bizler kadın ve erkek, fail ve kurban, güç ve acizlik arasındaki kutupluluğu hep beraber yeniden düzenlemeliyiz. Failleri anlamak, kurbana yardım eder. Çaresizliği kabul etmek, yardım kapısını açar. Hakikat, deliliği ortadan kaldırır. Sevgi, ilişkisel-ruhun yaralarını iyileştirir. İyileşme ancak ilişkisel-ruha gerçekten dokunulduğunda gerçekleşir.
Fiziksel ağrı çoğu kez bastırılmış duygusal acının ifadesidir.
Semptom, kişinin yeniden travmatize olmasını önlemek için duygularının felce uğratıldığı olgusunun bir ifadesi. Yani ancak gerçek neden anlaşıldığında ve terapötik olarak çalışıldığında semptom daha sağlıklı ruhsal bir yapıya dönüşebilir
Travma yaşamış bir anne, kaçınılmaz olarak, travmatik yaşantısını herhangi bir biçimde çocuğuna aktaracaktır.
Travmatik deneyimler, diğer kuşağa duygusal bağlanma süreci ile geçer
Bir insanın fiziksel, duygusal yada ruhsal problemleri, sıklıkla üç yada dört nesil geriye çekilebilecek bağlanma ilişkilerindeki dolaşıklıkların sonucudur.
Üremenin ilk anından itibaren anne ve çocuk duygusal ve ruhsal olarak iç içe dokunmuş bir birimdir.
Eğer çocuk sürekli annesinin ölü veya boş bakışlı gözlerine bakarsa, bunaltı yaşar ve zamanla , umutsuzluk ve kedere karşı savunmasız hale gelir.