1944 senesinde Çumra tren istasyonunda iki yoksul, üstü başı yırtık köy çocuğu beklemektedir. Yanlarına bir adam gelir ve çocuklara nereye gittiklerini sorar. On yaşındaki Kemal “Konya’ya! Valiyle görüşmeye!” der.
Adam alaycı bir şekilde güler “Sizi valiyle görüştürmezler be evladım, paranıza yazık, boşa gitmeyin!” diye karşılık verir.
Kemal
Düşle
Tut ki ülkemin herhangi bir coğrafyasında, bir tren vagonundasın şimdi. Heyecanlısın. Sadece varacağın nokta için değil, o yolculuk sırasında yaşayacakların için de heyecanlısın. Acaba yanma kim oturacak? Nasıl biri? Ondan acaba nasıl bir hikâye dinleyeceksin? Elinde yolculuk için aldığın bir dergi ya da bir kitap var... 📚 Karıştırıyorsun, arada başını kaldırıp pencereden dışarıya bakıyorsun. San sarı başaklann dalgalandığı bir buğday tarlası... Tarlada çalışan insanların siluetlerini görüyorsun uzaktan uzağa. Tut ki karlı dağların önünden geçiyorsun, tabiat bembeyaz. .. Bu muhteşem manzara karşısında dalıp gidiyorsun. Tut ki yağmur yağıyor... Tıpır tıpır vuruyor damlalar vagonun camlanna... Camdaki yağmur damlalannın süzülerek birbirine kavuşmasını izliyorsun büyük bir hayrede...
🚂🚂🚂
Yanına oturan amca sana sene 60’mış da Sarıkamış’a yine böyle trenle gitmiş, o zaman kara trenmiş, bir sevgilisi varmış, ardında bırakmış... Anlatıyor öyle... İlgiyle dinliyorsun, yüzündeki çizgilerde kaybolup gidiyorsun. İçerde sohbet sohbeti açıyor, dışarda dağlar dağlara kavuşuyor, yol bitiyor... Vardın. Yolculuk tamamlandı. Ve sen bu yolculuktan keyif aldın. 😇
🚂🚂🚂
Şimdi aynı trende başka birini düşle. Ne zaman bitecek, ne zaman varacağız diye sürekli saatine bakıyor. Huzursuz. Ne okuduğu kitaba odaklanabiliyor, ne yanındakinden haberdar, ne dışarısıyla işi var... Tek derdi, bir an önce trenden inmek. Onun mutluluğu orada çünkü. Yolun sonunda.
Sor kendine. Senin mutluluğun yolun sonunda mı, yoksa yolculukta mı? Her ikisi birden olamaz mı?🤔
#alıntı