Tuğba
@tugbaypc
Türk Dili ve Edebiyatı
2 Temmuz
13 okur puanı
Eylül 2022 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
"Babalar ölmezdi, babalar ölümsüzdü, babalar kaya gibiydi, evin direğiydi...özellikle de onun babası!"
Sayfa 45Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
"Ve insanların arasında yalnız olmaktan daha korkunç bir şey yoktur."
Sayfa 20Kitabı okudu
"Ayrılmak, gidenin, kalanın kucağında bir kucak kor bırakmasıdır, yanar durursunuz kül olana kadar."
Sayfa 72Kitabı okudu
"Pazar günleri, hayatın intikam günleri. Neşeli başlasın ve öyle geçsin diye gayret edildikçe insanı koyu bir yalnızlığa, anlaşılmaz bir kedere iten günler."
Sayfa 42Kitabı okudu
"Ne gelir elimizden insan olmaktan başka."
Sayfa 36Kitabı okudu
"Yaşamak her şeye rağmen bir iz bırakmaktır yeryüzünde. - Ben de yaşadım, sizin kadar!-"
Sayfa 26Kitabı okudu
"Dünyada gizli acı çeken ne insanlar var!"
''İnsana zarar veren, onu hasta yapan geçirdiği üzücü olaylar değil, bu olaylar sırasında çektiği acıdan bahsedememesi, onu dile getirememesi, öfke, hiddet, üzüntü, çaresizlik gibi duyguları göstermesinin ve yaşanmasının yasak olması karşısında duyduğu ümitsizliktir.''
Sayfa 238Kitabı okudu
''Şimdi artık, deyim yerindeyse, savaştan eve dönülmüştür, ama bedensel ve zihinsel açılardan hala sanki savaştaymış gibi hissedilmektedir.''
Travmatize olmuş benlik, dışarıdaki insanlara ''fazla'' , ''abartılı'' gelen tepkiler veren, travmaya bir şekilde dokunan konularda hassasiyeti ve duyarlığı artmış benliktir. Davranışlarımız ve tepkilerimiz sadece sonuç olduğu için kimsenin anlamadığı bu durumu, Estés çok güzel bir benzetmeyle anlatmış:
Eski yaralardan kalan öfke, şarapnel yarasının sebep olduğu travmaya benzer. Merminin darmadağın olmuş metalinden kalan tüm parçalar toplanabilir, ama en küçük parçalar içeride kalır. Çoğu çıkarıldığına göre, sorun olmayacağı düşünülür. Ama öyle olmaz. Bazı durumlarda bu en ufak parçalar içeride dönüp durur ve öfkeyi doğuran yaranın ilk anda hissettirdiğine benzer bir sızıya neden olur. Ancak, bu kabarmanın nedeni ilk halindeki büyücek öfke değil, hiçbir zaman bütünüyle çıkarılamayan, psişede kalmaya devam ederek onu tahriş eden küçük parçacıklarıdır. Ayrıca bu parçacıklar neredeyse ilk yara kadar şiddetli bir ağrıya neden olur.
Hiçbirimiz tarihimizden kaçamayız. Elbette onu geride bırakabiliriz, ama o her koşulda orada durur.