Böyle Böyle Tükeniyoruz
... İnsanlar ve toplumlar bize ait olanları bizden yavaş yavaş, alıştıra alıştıra, sinsice alır. Karşındakine önce "zamanını verir misin" derim, "hepi topu zamanım, alsın ne olacak ki" der. Ama o vermenin içinde "aman onu kızdırmayayım, beni reddetmesin" saklıdır. Sonra bilgisini, ardından kültürünü, geleceğini isterim. Böyle böyle onu soymaya başlarım. O da içinden, "alsın bilgimi ne çıkar bundan" diye diye bir bakar ki her şeyini almışım, onun alanını yavaş yavaş daraltmış ve onu yok etmişim.
Sayfa 75 - Doğan Kitap, Jean-Paul SartreKitabı okudu
Hayatımız bazen öyle bir yere geliyor ki dağ gibi büyük.. altından kalkmak mümkün olmuyor. Nefesimiz kesiliyor, ağlamak istiyoruz ama göz yaşı kalmayınca onu da yapamıyoruz ve sonunda da yavaş yavaş tükeniyoruz
Aramızdan sevdiklerimiz gidiyor engel olamıyoruz sadece izlemekle yetiniyoruz, gülüyoruz ama o gülmek içten değil. Giden gelmiyor gidenin yeri dolmuyor. Gözler gidenlerde kalıp duruyor. Hasret bu, bitmiyor..