Kafka'dan kendisini bastıran, beğenmeyen, başkalarıyla kıyaslayan babasına bir iç yakarış. Babasıyla ya da ebeveynleriyle problemleri olan herkes bilir ki, bu anlaşmazlıklar tek bir olaya bağlı değildir, size karşı olan tutumun karşısında yıllar içinde oluşturduğunuz bir tavırdır. Bu tavrın başlamasının en büyük sebebi tamamen siz değilsinizdir ama tamamen aileniz de değildir, ailelerimizden/ebeveynlerimizden ayrı ve özerk bir var oluşumuz olması ama ailelerin bizi sanki kendilerinin bir uzantısıymış gibi görmesi sonucu ortaya çıkan bir sorundur bu, yıllardır böyledir ve galiba yıllarca da devam edecektir. Kendisini bulmaya çalışan insana karşı ailesi, hem de tüm genleri aldığı ama kendini ait hissedemediği ailesi. Yıllar geçtikçe olgunlaşan, durulan, kendileriyle barışan ebeveynler de sanki siz kendi kafanızda uydurmuşsunuz da onların hiçbir hatası yokmuş gibi düşünürler ve siz belki de yumuşamaya hazırken, daha da katı bir hale gelirsiniz. Belki kendilerinin yaptığı hataları yapmamızı istemediklerinden, belki kendilerinden korktuklarından ve biz de onlara çok benzediğimizden, belki sadece sevginin-ebeveynliğin-ailenin ne olduğu anlamadıklarından...
Tüm bunların yanından kitabı okurken aklımda hep Babam ve Oğlum'un müzikleri çaldı, konu benzer olunca cuk oturdu haliyle. :)
