Hakikatin seyahatnamesi
sonu “yordum” ile biten cümleler kurmak istediğim manasız gecelerimden birindeydim. klasik müziğin köpürttüğü ruh vaziyetimin engin deryasında kulaç atarken eski günlerimizi düşünüp hüzünleniyordum. eskiden diyordum, eskilerdeki mutsuzluklarımı gölgeliyordum. gölgeler insanlara huzur veriyordu fakat ben gerçekleri arayıp, yalanlara sığınarak huzur
Bazen bir önceki yılları özlerken bazen 3-5 yıl ileri gitmek istersin garip bir zaman tüneli
Şu bilinmelidir ki tünelin sonu toprak altı
Ruhum tüneller gibi.Tünelin sonunda tam aydınlığa kavuşacağım derken tekrar başka bir tünele, daha karanlık, daha uzun bir tünele giriyorum sanki. Ne zaman o tünellerin sonu gelecek inanın hiç bilmiyorum.
Seni düşünüyorum, seni
Krizantem rengi düşlerinin tam ortasında
Seni bekliyorum, seni
Saatin hain tik takları arasında
Seni özlüyorum, seni
Sonu görünmeyen tünelin ucundaki ışıklar umudunda
Seni arıyorum, seni
Nuh un gemisine yetişme telaşında
Seni seviyorum, sâde seni
Deryanın tükenmez kaynağıyla, arşın ferşe olan tutkusuyla, ademiyetin varlığa büründüğü günle ve de yüzündeki tebessümün saflığında..
İstiyoruz ki, sis dağılsın, ay görünsün, tünelin ucunda ışık belirsin, kaybolmak korkusunun yerini, olmak istediğimiz yere varmış olmak sevinci alsın. Niyetlerimiz güzel; pâk bir gönül ve istikbal imâr etmek istiyoruz. İnşaat sırasında sorunlar çıkar. Sonu güzel olacak inşaallah.