Rukofil, Roşild’in gözlerinin içine bakarak sordu;
“Adama diz çöktürdüler. Özür dilettiler. Paçavraya çevirdiler. Tüm dünyaya rezil ettiler. Bu oyuna nasıl geldik?”
“Unut tüm bu olanları. Sil kafandan. Özür dileyeni ben yarattım. Özrü de ben dilettim. Yarın işi bittiğinde yok ederim gider. Özrü de onunla birlikte toprak olur. Unutulur. Unutmayan hafızayı da ben silerim!”
Bu yalancı cennette kötü olan her şey “sevap”, iyi olan her şey “günah”tı.
Dünya üzerinde yaşamış veya yaşayan her insanın bu topraklarla bir bağı, bağlantısı vardı. Bu yüzden tarih içinde hep göz önünde olmuş, hep dikkati çekmiş, hep sahip olunma arzusuna karşı koyulamamıştı. Bu kadar acılarla yoğrulmasının, kan ve göz yaşına boğulmasının sebebi buydu.
Ölüye değil, diriye ihtiyacımız var. Hain olmayan diriye...
Sıfır yokluğu, bir varlığı simgeler. İki diye bir şey yoktur. İki birin gölgesinden başka bir şey değildir. Gölge, aslına tabidir.