“İstediğim gibi yaşayamıyorum, başka türlüsüne de gerek yok… Sonuçta hayatımız bizim elimizde."
Kendini kanepeye atıp ellerini başının altına koydu, kıpırdamadan, neredeyse umutsuzca tavana bakmaya başladı. O anda yüzünde beliren ifadeyi duvarlardan bile saklamayı mı düşünüyordu, yoksa başka bir nedenle mi, bilinmez.
-ama gördüğü eğitimi, yetiştiği dönemi unutma, dedi Arkadiy.
-gördüğü eğitimi mi? Her insan kendi kendini eğitmek zorundadır; sözgelimi, benim gibi... Döneme gelince, neden yetiştiğim döneme bağlı olacakmışım? Varsın o bana bağlı olsun. Hayır kardeşim, bütün bunlar boş şeyler, gevşeklik...
"Umutlara benzeyen hüzünler,
Hüzünlere benzeyen umutlar."
Acı veriyordu ona sevgisi; kahkahalar atmıyordu artık, seçtiği erkekle şakalaşmıyordu, yalnızca anlattıklarını dinliyor, şaşkın şaşkın yüzüne bakıyordu. Kimi zaman, çoğunlukla ansızın bu şaşkınlığı soğuk bir korkuya dönüşüyor, yüzünde ölüm benzeri, yabani bir ifade beliriyordu.