Arkadiy: "Hiç beklemediğiniz bir şey getirdim size, Anna Sergeyevna," diye söze başladı.
"Siz bize önce kendinizi getirdiniz, bundan daha iyi bir şey de olamaz."
"Ölüm eski bir şeydir ama her insana yeni görünür."
Fakat dümeni bozuk bir kayık gibi her seferinde dönüp aynı yere gelmiştim. Bu benim kendim işte. Ben kendim hiçbir yere gidemem. Kendim orada durur, her zaman benim dönüp gelmemi bekler.
İnsanlar bunu umutsuzluk olarak mı adlandırmalı acaba?
Bilmiyorum. Belki de umutsuzluktur. Turgenyev olsa hayalkırıklığı derdi belki de, Dostoyevski olsa cehennem, Sommerset Maugham ise gerçeklik. Fakat kim ne şekilde adlandırırsa adlandırsın bu benim kendim.
