kıyılara doluşmuştu insanlar. herkeste bir beğenilme arzusu; herkesin götü güneşe komşu...
İnsanların karşılaştıkları mecburiyetler, insanı muhteşem bir kabule gebe bırakıyordu. İnsan; desinler ve demesinler denkleminde boğulurken hayatını bir türlü şekillendiremiyor; hayatına yön veremiyordu. Sadece hayatın sunduklarıyla kendisini avutuyor; mutlu olduğunu sanıyordu. Boynundaki zincirden habersiz bir köpeğin özgürlüğü gibi... Oysaki zinciri boyutunu başkaları belirliyordu; insanlara yüklenen sorumlulukları başkalarının belirlediği gibi...
Deliler Kahvehanesi, Turgut Akaslan
“Fakat bildiği bir şey vardı; kaçmak en kolay yoldu bu hayatta…”
Nedensiz olan her şey güzeldi...
Sayfa 167 - Akıl Fikir YayınlarıKitabı okudu
“Yaşanmışlığı olan her şeyin bir döküntüsü vardır; şehirlerin, evlerin, kalplerin...”
Bana mağlup komutanları anlat Mehlika. Galipleri herkes biliyor...
Ana kucağı, büyük ve şatafatlı yalanlarımızla çığırdan çıkarttığımız dünyada bir insanın sığınabileceği en sakin, en güvenli limandı.
Kalp önemliydi, çünkü ana rahminde var olan ilk organ oydu; insanın en çok yaralandığı yerin de orası olduğu gibi...
Dokunmasını bilirseniz bir insanın kalbine, o insan size sırlarını anlatır, öpebilirseniz bir insanın kalbini, o insan size varlığını armağan eder...
Sayfa 140 - Akıl Fikir YayınlarıKitabı okudu
Kapatın bütün ışıkları, sokak lambalarını şehrin uykusu var!
Sürekli nesillerin aptallaştığından bahsedip duruyoruz ancak bir kişi de demiyor ki bu nesilleri biz yetiştiriyoruz!