Muhatabının gözlerine bakarak ve eliyle dokunarak konuşuyor. Tıpkı Kayseri Lisesi'nden okuldaşı Turgut Özal gibi... Gül'le birlikte Osman Bölükbaşı'nı, Korkut Özal'ı, Sadettin Bilgiç'i, Mehmet Yazar'ı da yetiştiren lise bu...
Hepsi, Anadolu'dan kopup gelmiş ve mazilerini unutmadan siyasette umur görmüş isimler...
ANAP döneminde otoyol ihalelerinde 12 milyon dolar rüşveti cukkalayan Turgut isimli şahıs acaba kimdir? Minik kuşa sordum, o da bilmiyor!
Bu yazının çıktığı günün sabahında gazeteye haberler düşmeye başladı.
Cumhurbaşkanı Turgut Özal fenalaşıp hastaneye kaldırılmıştı.
Özal ölmüştü
Sayfa 97Kitabı okudu
Turgut Özal
Önce 1992 Nevruz Şenlikleri vesilesiyle Şırnak'ta PKK tarafından tezgâhlanmak istenen Kürt ayaklanması, sonra Ege'de NATO tatbikatında Saratoga uçak gemisinden Muavenet muhribine atılan
füzelerle yeni düşmanın kim olduğunun veciz bir şekilde ilanı...
Kalbi kırık Özal mesajı almıştı. 1993 yılı başlarında Batı'dan umudu kesip Doğu'ya açılma düşüncesiyle Orta Asya ve Kafkasya Türk Cumhuriyetleri'ne bir ziyaretten kısa bir süre sonra öldü.
Kabul edilen resmi teşhis kalp yetmezliği idi. Ama yakınları arasında Özal'ın öldürülmüş olma ihtimalini daha kuvvetli gördüklerini ifade edenler çıktı.
Malta Şövalyeleri öncekinden çok daha eski ve köklü, aristokratik bir örgüttür. Bu da önceki gibi kapalı devre işleyen bir örgüttür ve ününü Türklere karşı Katolik inancını
savunarak edinmiştir, ilkin Rodos'ta kurulmuş, burası Osmanlı'nın eline geçince Malta'ya sürülmüşlerdir. Türklüğe ve Islamiyet'e kökten karşı bir örgüttür. Ilginçtir ki bu sofu Katolik örgütü, ölümünden bir yıl önce Turgut Özal'a özel statü sağlayarak onursal üyelik beratı vermişti!
İkide birde “Özal veletleri” diyorum. Çünkü bu berbat zihniyet, Turgut Özal’ın o çirkin ”vizyon”larından kaynaklandı. Rahmetli, 12 Eylül darbecilerinden çok daha fazla kötülük etti bu memlekete. Çünkü darbeciler gibi işkence yoluyla bedenlere hasar vermekle yetinmedi, kafalara hasar verdi.Zenginleri sevdiğini açıkça söylemekten utanmayan bir adamın etkisine kapılıp para hırsına teslim olan, kültürü önemsemeyen, tiyatroya, klasik müzik konserine, resim sergisine gitmeyen, kitap okumayan bu gençlerin, sanatın insana verebileceği hazlardan yoksun kalmaları yüreğimi parçalıyor. Paranın yaşamlarını zenginleştirmediğinin, kişisel sorunlarına da bir çözüm getiremeyeceğinin iş işten geçtikten sonra farkına varacaklardır. Üstelik I.Q’nun yetmediğini, bir işi yönetene iş hayatında başarı sağlamak için bile E.I.Q. (Emotional Intelligence Quotient) gerektiğini, Amerikalılar bile anladılar artık. Bu duygusal zekâ ise, kitap okuyarak, müzik dinleyerek, tablolara bakarak, yani sanatla gelişebilir ancak.
