Edebiyatımızda kendime en yakın hissettiğim şair
ilk önce Nazım Hikmet olmuştur;
ardından Ahmed Arif gelir,
‘Yokluğun cehennemin öbür adıdır,’ der;
daha sonra Bedri Rahmi gelir,
‘Ne zaman bir köy türküsü duysam
şairliğimden utanırım,’ der;
onun ardından Cemal Süreya gelir,
‘bütün kara parçalarında
afrika dahil,’ der;
onun ardının