Türk'ün dildeki dehâsı ve dahası...
Lisan meselesinde, inceliklerine kolay akıl ermez, zevkine doyum olmaz halk sanatkârlığı, "iblis"i "şeytan" ile bir tutmamak lüzumunu duymuştur. (...)
Zekâsına, becerikliliğine, kurnazlığına bayıldığınız biri "şeytan adam"dır; iblise benzetilen bir adam ise, becerikli ve kurnaz olmaktan ziyâde, maksadına ulaşmak için her fenâlığı yapacak kötü ahlâkta, kötü zekâlı, çok korkunç bir şahıstır. (...)
Kısacası; şeytan, iblisin keyif ehli, tatlı dilli, pek sevimli bir küçük kardeşidir. Türk halk dehâsı, bir şeytanı az bulup, onu zararlarının derecelerine göre ikiye ayırmakla çok yerinde, pek akıllıca bir tasnif yapmıştır.
Bana mantıklı ve daha onurlu geldi...
(...)Yeri geldikçe, yakıştırdıkça, karşılığı bulunup yenilerden de yaraşıklıkları üredikçe, emeğine katlanıp Türkçe kelime kullanmak,(...)
Türk Ortodoks Hristiyanlar: Karamanlılar
Karamanlı Ortodoksları arasında Türkçe isimlerin yaygın olarak kullanıldığı görülmektedir. Osmanlı İmparatorluğu idaresi boyunca ağırlıklı olarak daha önce Karamanoğullarının hüküm sürdüğü Orta Anadolu bölgesindeki birçok şehre ait tapu tahrir defterlerinde de benzer bir durumla karşılaşılmaktadır. Kayseri, Niğde, Nevşehir, Ankara, Tokat, Sivas gibi illerde yaşayan Ortodoks nüfus arasındaki Türkçe isim kullanımının yoğunluğu oldukça dikkat çekicidir. Yılmaz Kurt, Sivas sancağına bağlı olan Tokat Zile yöresindeki gayrimüslim nüfus arasında Türkçe isim yoğunluğuna dikkat çekerek bu durumun Türkçenin Ortodoks nüfus üzerindeki etkisiyle, ticari ilişkilerin zorunluluğuyla veya baskı ile açıklanamayacağını vurgulamaktadır. Süleymaniye Camii ve imaretinin inşaatına ait mufassal muhasebe defterlerini inceleyen Ömer Lütfi Barkan, karşilaştığı gayrimüslim isimlerinin dikkat çekici bir biçimde öz Türkçe isimlerden oluştuğunu ifade etmektedir.
Sayfa 17Kitabı okudu
